Το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας γίνεται σε μια κρίσιμη καμπή για τις πολιτικές εξελίξεις. Η τάση της αποπολιτικοποίησης, η τάση επιβολής της δύναμης της εικόνας, η έμφαση σε γενικόλογες και αφηρημένες τοποθετήσεις, ενισχύει τη σύγχυση και αυτούς που δεν επιθυμούν τις καθαρές και ισχυρές πολιτικές λύσεις.
Βολεύει την κυβέρνηση Σημίτη η οποία είναι μια διχασμένη κυβέρνηση. Βολεύει όλους όσους θέλουν να πολιτευθούν με όρους εντυπώσεων και εικόνας και όχι με όρους πολιτικής. Βολεύει, τέλος αυτούς που κερδίζουν από τις θολές ισορροπίες.
Όπως και αν έχουν τα πράγματα, κανείς δεν αμφισβητεί ότι η εποχή μας έχει ένα κυρίαρχο χαρακτηριστικό: Τη δυναμική της αλλαγής και της προόδου.
Ο κόσμος αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς. Στην πολιτική, στην οικονομία, στις κοινωνικές συνθήκες βρίσκονται σε εξέλιξη διεργασίες που δημιουργούν καινούργιες συνθήκες. Το σημαντικότερο όμως είναι ότι, οι ίδιοι οι πολίτες προβάλλουν ως κυρίαρχο αίτημα, ως πρώτο ζητούμενο, την αλλαγή των πραγμάτων.
Τα τελευταία χρόνια ζήσαμε ένα πολιτικό παράδοξο. Σε μια περίοδο που οι φιλελεύθερες απόψεις έγιναν κοινωνική πλειοψηφία, εμείς ήμασταν πολιτική μειοψηφία. Οι ιδέες κέρδισαν την αποδοχή και τη στήριξη της κοινωνίας, η πολιτική μας πρόταση δεν είχε την εμπιστοσύνη των πολιτών. Πιστεύω ότι αυτό ήταν το κόστος της πολιτικής του “ώριμου φρούτου” που ακολουθήσαμε πολλά χρόνια τώρα. Περιμέναμε να πληρώσει η κυβέρνηση το τίμημα των λαθών της.
Δεν πρέπει όμως να ξεχνούμε ότι πολιτική δεν είναι η διαχείριση των προβλημάτων του χθες. Πολιτική είναι η απάντηση στα προβλήματα του αύριο.
Αν μείνουμε εγκλωβισμένοι στη διαχειριστική αντίληψη για την εξουσία που κυριαρχεί σήμερα, μπορεί μεν να γίνουμε κυβέρνηση, γιατί και καλύτεροι από το ΠΑΣΟΚ είμαστε και ικανότεροι. Αλλά δεν μπορούμε να προσφέρουμε το καινούργιο, το νέο, το πολιτικό ζητούμενο για την κοινωνία της δεκαετίας του 2000.
Η πρόταση μου είναι: Η Νέα Δημοκρατία μέσα από το Συνέδριο της πρέπει να προσδιορίσει το περιεχόμενο και να εκφράσει το αίτημα της αλλαγής, του νέου, του καινούργιου που είναι κυρίαρχο στην ελληνική κοινωνία.
Να επιδιώξει με ουσιαστικές τομές την αλλαγή της δομής και της οργάνωσης στο εσωτερικό. Να δημιουργήσει ένα σύγχρονο, ζωντανό, δημιουργικό πολιτικό οργανισμό που να ελκύει και να εμπνέει.
Το σημαντικότερο όμως είναι να συνδέσει το αίτημα της αλλαγής με τη διακυβέρνηση της χώρας.
Από το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να υπάρξει προς την κοινωνία ένα ισχυρό πολιτικό μήνυμα: Η Ελλάδα χρειάζεται αλλαγή με σταθερότητα. Η Νέα Δημοκρατία μπορεί να την εγγυηθεί.
Ο τόπος χρειάζεται μια νέα πρόταση διακυβέρνησης. Η εποχή επιβάλλει νέες προτεραιότητες, καινούργιες ανάγκες, διαφορετικά προβλήματα. Χρειαζόμαστε νέες απαντήσεις.
Αυτό σημαίνει ότι το Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να σηματοδοτήσει μια αλλαγή πορείας για όλους μας.
Έχουμε μπροστά μας μια σειρά από καινούργια θέματα που επηρεάζουν την καθημερινότητα των πολιτών. Οι εκλογικές αναμετρήσεις που έρχονται θα έχουν στο επίκεντρο μια εντελώς διαφορετική πολιτική και κοινωνική ατζέντα, από αυτήν που κυριάρχησε τη δεκαετία του ΄90.
Η πρόταση διακυβέρνησης που θα επεξεργαστούμε στο επικείμενο Συνέδριο πρέπει να προτάσσει τα θέματα που συγκροτούν αυτήν την πολιτική ατζέντα.
Η τεχνολογική πρόοδος και η επιρροή της στην παραγωγή και τις εργασιακές σχέσεις δημιουργούν νέα δεδομένα στη λειτουργία των αγορών. Οι δυσμενείς εξελίξεις στο δημογραφικό επηρεάζουν με οικονομικούς όρους την πορεία των κοινωνικοασφαλιστικών συστημάτων, αλλά μεταβάλλουν και τους παράγοντες ισχύος μεταξύ των λαών.
Η μετανάστευση και οι επιπτώσεις της απαιτούν μια σύγχρονη πολιτική αντιμετώπιση. Η ασφάλεια και η αντιμετώπιση του οργανωμένου εγκλήματος προϋποθέτουν μια διαφορετική οργάνωση του κράτους.
Η βιοτεχνολογία και οι περιβαλλοντικές αλλαγές επιδρούν στην καθημερινή ζωή των πολιτών και δημιουργούν νέα δεδομένα που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Η προστασία της ποιότητας της ζωής στα σύγχρονα πολεοδομικά συγκροτήματα απαιτεί τομές και ρήξεις με κατεστημένα συμφέροντα.
Η παγκοσμιοποίηση και η προοπτική της πολιτικής ενοποίησης της Ενωμένης Ευρώπης επιβάλλει να προετοιμαστούμε έτσι ώστε η Ελλάδα να έχει ρόλο και λόγο, σεβαστό και ισχυρό, στο νέο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
Αυτά είναι θέματα για τα οποία εμείς πρέπει να επεξεργαστούμε πολιτικές θέσεις. Η Νέα Δημοκρατία αυτήν την πολιτική ατζέντα πρέπει να προτάξει και να προσφέρει ουσιαστικές λύσεις και πειστικές απαντήσεις.
Η αφετηρία είναι το επικείμενο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Η πρόταση διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας θα πρέπει να έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο.
Το συγκεκριμένο σ΄ αυτή τη συγκυρία είναι το ισχυρό πλεονέκτημα μας.
Η φιλελεύθερη πρόταση διακυβέρνησης μας πρέπει να οικοδομείται γύρω από ένα τρίπτυχο: ευημερία -ασφάλεια- κοινωνική συνοχή.
Με ένα αισιόδοξο, θετικό, κατανοητό και μαχητικό περιεχόμενο.
Η νέα πρόταση διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας για την Ελλάδα του 21ου αιώνα πρέπει να προβάλλει συγκεκριμένα θέματα.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΤΑΣΗ ΓΙΑ ΜΙΑ ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Ενίσχυση του ευρωπαϊκού προσανατολισμού
Το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης αποτέλεσε δύναμη έμπνευσης για πολλά χρόνια και για πολλούς πολίτες της Ευρώπης. Ο γιγαντισμός όμως της γραφειοκρατίας και η μη αντιπροσωπευτικότητα ορισμένων θεσμών, κυρίως της Ευρωπαικής Επιτροπής στους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς οδήγησαν στη δημιουργία του ελλείμματος δημοκρατίας στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Το μέλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης χρειάζεται ένα ανανεωμένο θεσμικό οικοδόμημα που να βασίζεται σε μια Ευρωπαϊκή Ένωση, ως ένωση λαών και ως ένωση κρατών. Μια μεταρρύθμιση που να εξασφαλίζει ισορροπία μεταξύ των θεσμικών οργάνων της Ένωσης και μεταξύ των κρατών-μελών.
Η Ελλάδα έχει συμφέρον να κινηθεί στρατηγικά προς τον πυρήνα των προτάσεων που οδηγούν σε ομοσπονδοποίηση. Έχει συμφέρον πολιτικό, οικονομικό και αμυντικό.
Από την εποχή του ιδρυτή τής Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Καραμανλή, η Νέα Δημοκρατία, εκ των πρώτων, μιλούσε για την αξία της ιδέας της Ενωμένης Ευρώπης. Το ίδιο πρέπει να επιδιώξουμε και σ΄ αυτή τη συγκυρία.
Η ομοσπονδοποίηση είναι η προοπτική της ενωμένης Ευρώπης. Μπορεί να στηριχθεί στην ιδέα που υποστήριξε ο Ζακ Ντελόρ για μια «Ομοσπονδία Εθνικών Κρατών», με διακριτούς ρόλους μεταξύ των ομοσπονδιακών θεσμών και των κυβερνήσεων των κρατών-εθνών.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση για να διατηρήσει το δυναμισμό και την προοπτική της, χρειάζεται μια βαθιά αλλαγή στην θεσμική της δομή που να στηρίζεται στην:
1. Δημοκρατική νομιμοποίηση στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Πρόεδρος της Επιτροπής της Ε.Ε. εκλέγεται από το σύνολο των Ευρωπαϊκών λαών με καθολική ψηφοφορία. Ο κάθε Επίτροπος των χωρών μελών εκλέγεται από το λαό.
2. Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο αποκτά νομοθετικές και ελεγκτικές αρμοδιότητες.
3. Ισομερής αντιπροσώπευση των κρατών-μελών στα θεσμικά όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
4. Αναμόρφωση των θεσμικών οργάνων στη βάση της διακρίσεως των εξουσιών και του καταμερισμού ευθυνών, αλλά με κύριο στόχο τα νόμιμα συμφέροντα όλων των κρατών μελών.
5. .Προώθηση κοινών πολιτικών, όπως της ΚΕΠΑ, από ένα πυρήνα χωρών θεσμικά δεσμευμένο.
Ανανέωση της σχέσης του πολίτη με την πολιτική.
Το πολιτικό σύστημα, με τον τρόπο που λειτουργεί, αναπαράγει την κρίση αντιπροσώπευσης του συστήματος. Οι πολίτες αδυνατούν να παρακολουθήσουν το αντικείμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης, αφού τις περισσότερες φορές δεν έχει στο επίκεντρό της ζητήματα του ενδιαφέροντός τους.
Κυρίαρχο στοιχείο σήμερα στη στάση του πολίτη απέναντι στην πολιτική και τα κοινωνικά φαινόμενα είναι η αποστασιοποίηση και η αποξένωση. Στη σχέση των πολιτών με τους πολιτικούς κυριαρχεί η δυσπιστία, η καχυποψία και η απόρριψη.
Για όλα αυτά χρειάζεται μια ριζική τομή στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος. Απαιτούνται αλλαγές οι οποίες να καταργούν το ρόλο των διαφόρων μεσολαβητών και να οδηγούν στην ανανέωση της σχέσης του πολιτικού με τους πολίτες. Αλλαγές που να εξασφαλίζουν την καθοριστική συμμετοχή του πολίτη, τη μεγαλύτερη δυνατή ισότητα ανάμεσα στους ψηφοφόρους, την αυτονομία του πολιτικού προσωπικού από τις διαμεσολαβήσεις των ισχυρών ΜΜΕ και των οικονομικών χρηματοδοτών, τη στενή σχέση του Βουλευτή με το εκλογικό σώμα, την ανανέωση και το άνοιγμα στην κοινωνία.
Προτείνεται:
6. .Αλλαγή του εκλογικού συστήματος με την καθιέρωση Μεικτού Εκλογικού Συστήματος το οποίο θα λειτουργεί σε δύο επίπεδα: της ευρύτερης εκλογικής Περιφέρειας και της στενής μονοεδρικής Περιφέρειας. Για τις 200 έδρες του κοινοβουλίου βουλευτές θα εκλέγονται από τις μονοεδρικές Περιφέρειες οι οποίες θα έχουν μια περιορισμένη γεωγραφική και πληθυσμιακή κάλυψη για τις 100 έδρες του κοινοβουλίου θα εκλέγονται βουλευτές με σταυρό προτίμησης από ένα ευρύτερο ψηφοδέλτιο στα όρια της σημερινής Περιφέρειας και η κατανομή θα γίνεται βάσει των ψήφων στην Περιφέρεια.
7. .Δημοσιοποίηση όλων των χρηματοδοτήσεων προς τα κόμματα και τους πολιτικούς κατ΄ έτος.
8. .Δημιουργία ανεξάρτητης διοικητικής αρχής ελέγχου των δαπανών και των χρηματοδοτήσεων των κομμάτων και των πολιτικών.
9. .Αλλαγή του πλαισίου στελέχωσης και λειτουργίας των γραφείων των βουλευτών και των υποψηφίων βουλευτών στο πρότυπο της οργάνωσης των γραφείων των Ευρωβουλευτών με το σύστημα της χρηματοδότησης των βουλευτών από τον κρατικό προϋπολογισμό και την ελεύθερη επιλογή συνεργατών με συγκεκριμένη σχέση εργασίας.
10. .Χορήγηση ελεύθερου χρόνου διαφήμισης και προβολής από όλα τα ηλεκτρονικά μέσα στα κόμματα
11.Επανεξέταση και αναπροσαρμογή των κωλυμάτων προς την κατεύθυνση του περιορισμού τους, ιδίως όσον αφορά στους νομάρχες, δημάρχους κλπ για την μη δημιουργία στεγανών μεταξύ του χώρου της αυτοδιοίκησης και της πολιτικής. Η δημοκρατία και η πολιτική δεν μπορούν λειτουργούν με όρους “κλειστής λέσχης”.
Μια νέα εθνική εκπαιδευτική πολιτική
Η νέα εποχή του 21ου αιώνα είναι η εποχή της γνώσης και της πληροφορίας. Η σημαντικότερη εθνική επένδυση που μπορεί να κάνει ένας λαός αυτή την εποχή, είναι η επένδυση στο ανθρώπινο δυναμικό, στο κεφάλαιο της νέας γενιάς. Οι εξελίξεις των τελευταίων χρόνων δείχνουν ότι εμείς, ως κράτος αλλά και ως κοινωνία, δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει.
Ο χώρος της Παιδείας και του εκπαιδευτικού συστήματος παραπέει. Η δήθεν μεγάλη κοινωνική παροχή της «δωρεάν Παιδείας» αποτελεί φενάκη, αφού ένας μαθητής του Λυκείου στοιχίζει στον οικογενειακό προϋπολογισμό 1.290.000 δραχμές τον χρόνο. Παράλληλα η εκπαίδευση που παρέχεται στα δημόσια σχολεία υπόκειται μόνο σε μια εξεταστική λογική χωρίς να εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πλαίσιο μορφωτικής διαδικασίας. Η εκπαιδευτική λειτουργία γίνεται χωρίς τα στοιχειώδη βιβλία, χωρίς τα αναγκαία εργαστηριακά βοηθήματα, χωρίς να συμπληρώνονται οι απαραίτητες ώρες διδασκαλίας
Δεν έχουμε το δικαίωμα, να θυσιάζουμε γενιές ολόκληρες νέων υποχρεώνοντάς τις να παραμένουν σε αμφίβολης ποιότητας σχολεία μέχρι να «βελτιωθεί η δημόσια Παιδεία».
Χρειάζεται μια ριζική αλλαγή στην πολιτική για την Παιδεία. Η διαμόρφωση ενός σταθερού πλαισίου εθνικής πολιτικής για την παιδεία το οποίο να είναι αποτέλεσμα μιας ευρείας συμφωνίας όλων των πολιτικών δυνάμεων. Πολιτική που να στηρίζεται στην:
12. Αυτοτέλεια, διοικητική και οικονομική, και ανεξαρτοποίηση των εκπαιδευτικών μονάδων από τον κρατικό κεντρικό σχεδιασμό.
13. Αλλαγή της φιλοσοφίας του εκπαιδευτικού συστήματος η οποία από μηχανισμός εξετάσεων θα πρέπει να στηριχθεί στην αρχή της διδακτικής αυτονομίας (βιβλία, ύλη, πρόγραμμα) και εξέταση μόνο της εμπέδωσης της γνώσης από το κράτος.
14. Κατάργηση κρατικού μονοπωλίου τριτοβάθμιας εκπαίδευσης μέσω της δυνατότητας ίδρυσης μη κρατικών ΑΕΙ.
15. Αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων και των διδασκόντων σε κάθε βαθμίδα της Εκπαίδευσης.
16. Αξιολόγηση του σπουδαστικού πληθυσμού στα γνωστικά αντικείμενα που διδάσκονται.
17. Υιοθέτηση του συστήματος των κουπονιών (vouchers) σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, ώστε να αποφασίζει ο γονέας και ο μαθητής την εκπαιδευτική μονάδα που θα πηγαίνουν τα κονδύλια που του αναλογούν.
18. Σύνδεση της χρηματοδότησης με το εκπαιδευτικό αποτέλεσμα της εκπαιδευτικής μονάδας, ανάλογα με την επιλογή των μαθητών και την ποιότητα του έργου της μετά την αξιολόγηση της μονάδας και των εκπαιδευτικών.
19. Διαμόρφωση εθνικής στρατηγικής για την κατανομή των πόρων του Γ΄ Κοινοτικού Πλαισίου Στήριξης με διαφανείς και αξιοκρατικές διαδικασίες, βάσει μακροπρόθεσμων αναγκών της Παιδείας.
20. Αναβάθμιση του ρόλου των εκπαιδευτικών και σύνδεση του μισθού των εκπαιδευτικών με την απόδοση τους, σύμφωνα με τη διαδικασία αξιολόγησης τους.
21. Μετεκπαίδευση εκπαιδευτικών κάθε τρία χρόνια και εισαγωγή πρακτικής εξάσκησης για υποψήφιους δασκάλους και καθηγητές.
Νέο αναπτυξιακό μοντέλο της ελληνικής οικονομίας
Ζούμε σε μια εποχή που επιβάλλει υψηλή ποιότητα, αποτελεσματικότητα και κυρίως ανταγωνιστικότητα. Ραγδαίες αλλαγές συμβαίνουν σε όλα τα επίπεδα της οικονομικής ζωής. Αλλαγές που δημιουργούν ένα καινούργιο, αλλά ταυτόχρονα, και ασταθές κοινωνικό περιβάλλον.
Μέσα σε αυτή τη νέα πραγματικότητα το μεγάλο στοίχημα για την Ελλάδα είναι όχι μόνο να μπορέσει να παρακολουθήσει το βηματισμό των μεγάλων αλλαγών που ήδη συντελούνται γύρω μας, αλλά και να συμπορευθεί στη διαμόρφωση των νέων οικονομικών συνθηκών .
Η Ελλάδα πέτυχε, έστω και με την επίτευξη σε οριακό επίπεδο των ονομαστικών κριτηρίων της σύγκλισης, την ένταξη της στη ζώνη του Ευρώ. Εκπλήρωσε έναν εθνικό στόχο, γύρω από τον οποίο, τα τελευταία χρόνια, είχε επιτευχθεί μια ευρύτερη πολιτική και κοινωνική συναίνεση.
Η ένταξη όμως στην ΟΝΕ δεν πρέπει να είναι το τέλος μιας δύσκολης προσπάθειας. Είναι η αρχή μιας μακροχρόνιας πορείας, ενεργού και ισότιμης συμμετοχής στην ανοικτή και ανταγωνιστική ενιαία ευρωπαϊκή οικονομία, η οποία πρέπει να στοχεύει στη συνεχή βελτίωση της θέσης της Ελλάδας.
Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην αρχή του 21ου αιώνα η χώρα μας είναι τελευταία σε ανταγωνιστικότητα ανάμεσα σε όλες τις χώρες-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και με τις μεγαλύτερες κοινωνικές, αναπτυξιακές και περιφερειακές ανισότητες.
Το σημαντικότερο όμως είναι ότι άλλες χώρες, όπως η Πορτογαλία, η Ιρλανδία και η Ισπανία, με τις οποίες, πριν από δεκαπέντε χρόνια βρισκόμασταν, στο ίδιο σημείο, είναι πολύ πιο μπροστά από εμάς και, το χειρότερο, διευρύνουν συνεχώς την απόσταση που μας χωρίζει.
Τα άλματα των υπόλοιπων χωρών-μελών της ομάδας συνοχής, στην οποία ανήκουν αυτές οι τρεις χώρες μαζί με την Ελλάδα, σε αντιδιαστολή με το δικό μας «βήμα σημειωτόν», έχει ως αποτέλεσμα η Ελλάδα να χάνει ευκαιρίες και δυνατότητες. Αυτό μεγαλώνει την ρευστότητα, την ανασφάλεια και τους κινδύνους.
Η απάντηση σε αυτή την κατάσταση είναι μια νέα πολιτική πρόταση. Ένα νέο μοντέλο ανάπτυξης για την ελληνική οικονομία το οποίο πρέπει να επιδιώκει την προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων και να δημιουργήσει νέες υγιείς θέσεις εργασίας. Στόχος είναι η δημιουργία των προϋποθέσεων για την ύπαρξη ενός δυναμικού ιδιωτικού τομέα που να αφομοιώνει γοργά τις νέες διεθνείς τάσεις για την επιχειρηματικότητα, να υιοθετεί τις καινοτομικές δράσεις στην παραγωγή και να ακολουθεί πρακτικές επέκτασης στις διεθνείς αγορές.
Αναπτυξιακό μοντέλο που να στηρίζεται σε:
22. Σαρωτικές διαρθρωτικές αλλαγές. Όχι για να κλείσουμε απλώς τις «τρύπες» των ελλειμμάτων όπως γίνεται σήμερα, αλλά για να απελευθερώσουμε δημιουργικές δυνάμεις, να διαμορφώσουμε επενδυτικό κλίμα, να ενισχύσουμε τον ανταγωνισμό.
23. Υιοθέτηση σταθερού φορολογικού συστήματος που να στηρίζεται στη δραστική μείωση των φορολογικών συντελεστών, τόσο ως προς το ύψος των συντελεστών όσο και ως προς τον αριθμό τους, για τη φορολογία των φυσικών προσώπων και των εταιρειών.
24. Καθιέρωση δημοσιονομικού συστήματος ελέγχου των δαπανών με την καθιέρωση σύνταξης και δημοσίευσης ετήσιων οικονομικών καταστάσεων από κάθε λειτουργική μονάδα του ευρύτερου δημόσιου τομέα.
25. Περικοπή της δημόσιας σπατάλης και κυρίως της κατασπατάλησης των κοινωνικών πόρων με παράλληλη έμφαση στην προστασία των πραγματικά αδυνάτων.
26. Έργα υποδομής με σωστό σχεδιασμό, σκληρή επίβλεψη, προβλέψιμο κόστος, ταχεία εκτέλεση. Είναι ντροπή να χρειάζονται 20 χρόνια για τον μισό διπλασιασμό μιας εθνικής οδού και μιάς σιδηροδρομικής γραμμής.
27. Σύγχρονη και δυναμική πολιτική για τη γεωργία η οποία να δίνει διευρυμένο πεδίο στις βιοκαλλιέργειες και στη βιολογική αγροτική εκμετάλλευση. Η νέα αγροτική πολιτική πρέπει να προβλέπει, με συντονισμένες δράσεις, τη μείωση του κόστους παραγωγής, την επιμόρφωση των αγροτών, την εξυγίανση της αγροτικής πίστης, τυποποίηση, ενοποίηση και εξαγωγικό προσανατολισμό των προϊόντων και νέες ευκαιρίες εκτεταμένης απασχόλησης στη μαζική αναδάσωση σε λοιπά έργα περιβάλλοντος καθώς και στον αγροτουρισμό. Ιδιαίτερη έμφαση πρέπει να δοθεί στην βιολογική γεωργία και στην ορθή αξιοποίηση των υδάτινων πόρων.
Μια κοινωνία συνοχής και προόδου ενάντια στα φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού.
Η Ελλάδα σήμερα είναι χώρα μεγάλων ανισοτήτων. H οικονομική κατάσταση της μεγάλης πλειοψηφίας των πολιτών όσο και η ποιότητα της ζωής τους έχει επιδεινωθεί.
Η ψαλίδα μεταξύ των κοινωνικών ομάδων μεγαλώνει. Υπάρχει μια μερίδα του πληθυσμού η οποία βελτιώνει το βιοτικό της επίπεδο αλλά ταυτοχρόνως μια άλλη, πολύ μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού, διαπιστώνει ότι υπάρχει ουσιαστική υποβάθμιση του δικού της. Οι εσωτερικές αντιθέσεις εντός της ελληνικής κοινωνίας πολλαπλασιάζονται και, το σημαντικότερο, συνεχώς διευρύνονται. Αυτό είναι το σημαντικότερο πρόβλημα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσουμε ως χώρα την πρώτη δεκαετία του νέου αιώνα.
Το 12,7% των Ελλήνων είναι αντιμέτωπο με το φάσμα της ανεργίας. Ένας στους τρεις νέους, ηλικίας κάτω των 25, είναι άνεργος. Το 60% των ανέργων είναι γυναίκες. Το πρόβλημα της μακροχρόνιας ανεργίας αποκτά πλέον διαρθρωτικό χαρακτήρα για την ελληνική οικονομία.
Οι 24 στους 100 συμπατριώτες μας ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, ενώ οι Έλληνες πολίτες έχουν τη χαμηλότερη αγοραστική δύναμη μεταξύ των πολιτών των 15 χωρών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παράλληλα τα τελευταία χρόνια η ψαλίδα μεταξύ των εισοδημάτων στην Ελλάδα διευρύνεται ανεξέλεγκτα.
Ταυτοχρόνως οι Έλληνες έχουν τη μεγαλύτερη φορολογική επιβάρυνση, αφού έχει αυξηθεί κατά 230%. Αδυνατούν όμως να καλύψουν στοιχειώδεις ανάγκες αφού ένας στους δύο Έλληνες δεν αντέχει οικονομικά μια εβδομάδα διακοπών, ενώ ένας στους τέσσερις δεν μπορεί να ανταποκριθεί στην εξυπηρέτηση των ατομικών τους δανειακών υποχρεώσεων.
Τα στοιχεία αυτά δείχνουν ότι παρά τη βελτίωση των γενικών δεικτών της οικονομίας, το βιοτικό επίπεδο των Ελλήνων πέφτει.
Παράλληλα τα φαινόμενα της αύξησης της εγκληματικότητας υποβαθμίζουν την ποιότητα ζωής στις γειτονιές των μεγάλων πόλεων. Ενώ η αύξηση της λαθρομετανάστευσης και της «μαύρης εργασίας» δημιουργούν απαράδεκτες συνθήκες εκμετάλλευσης της εργασίας.
Σταδιακώς, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται αντιμέτωπη με φαινόμενα κοινωνικού αποκλεισμού, στα οποία η ελληνική Πολιτεία πρέπει να αντιδράσει και να διαμορφώσει μια πολιτική που να εξασφαλίζει τη συνοχή και την ανάπτυξη της κοινωνίας μας.
Για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής η προγραμματική μας πρόταση υιοθετεί:
28. Την κατάρτιση ειδικών «τοπικών προγραμμάτων ανάπτυξης» για την εκμετάλλευση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων των συγκεκριμένων περιοχών που παρουσιάζουν ιδιαιτερότητες.
29. Την εφαρμογή ολοκληρωμένου προγράμματος κατάρτισης και εξειδίκευσης για τους ανέργους .
30. Την υλοποίηση πιλοτικών προγραμμάτων απασχόλησης για τις περιοχές που έχουν χαρακτηρισθεί ως θύλακες ανεργίας.
31. Τη μείωση των φόρων για τις επιχειρήσεις που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας.
32. Την ειδική χρηματοδοτική στήριξη των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.
33. Την εφαρμογή ειδικών προγραμμάτων ανάπτυξης για την ορεινή και νησιωτική Ελλάδα.
34. Την προώθηση ευέλικτων μορφών εργασίας, με την εξασφάλιση ασφαλώς των δικαιωμάτων των εργαζομένων.
35. Μέτρα για την τόνωση της επιχειρηματικότητας των νέων. Χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους, με επιχειρηματικό πνεύμα, που να τολμούν και να προχωρούν σε καινοτόμες πρωτοβουλίες.
36. Τη δημιουργία προϋποθέσεων νόμιμης παραμονής, εργασίας και κοινωνικής ένταξης για τους οικονομικούς μετανάστες
. Ο νέος ρόλος του κράτους τον 21ο αιώνα.
Το σύγχρονο ελληνικό κράτος στηρίχθηκε σε ένα διοικητικό και πολιτικό συγκεντρωτισμό. Οι κομματικές παρεμβάσεις και οι πελατειακές εξαρτήσεις, οι οποίες οδήγησαν στην αναξιοκρατία και την ευνοιοκρατία, είχαν οικονομικές και κοινωνικές επιπτώσεις, τις οποίες πληρώνει η ελληνική κοινωνία την τελευταία εικοσαετία.
Η πολιτική αυτή που ήταν αντίθετη με την παράδοση αυτοδιοίκησης των ιστορικών ελληνικών κοινοτήτων οδήγησε σε ένα υπερτροφικό κρατικό μηχανισμό, ο οποίος δεν νοιάζεται για τον πολίτη και δεν προσφέρει σοβαρές υπηρεσίες.
Το αποτέλεσμα του κομματισμού και του συγκεντρωτισμού ήταν στον κρατικό μηχανισμό να κυριαρχήσουν φαινόμενα διαφθοράς και αδιαφάνειας. Ο κρατικός και διοικητικός μηχανισμός της σύγχρονης Ελλάδας οδηγήθηκε στην απαξίωση με αποτέλεσμα να αδυνατεί να διαχειριστεί με αποτελεσματικό και αξιόπιστο τρόπο τους πόρους των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Το κράτος στον 21ο αιώνα αναζητά το νέο ρόλο του.
Οι εξελίξεις στην οικονομία, στην παραγωγή και στις νέες τεχνολογίες δημιουργεί καινούργια δεδομένα, τα οποία πρέπει να αξιοποιηθούν. Το σύγχρονο κράτος πρέπει να έχει ρυθμιστικό και εποπτικό ρόλο.
Για την υλοποίηση αυτής της αλλαγής στη λειτουργία του κράτους προτείνεται:
37. Θέσπιση αιρετής Περιφερειακής αυτοδιοίκησης, με αιρετό Περιφερειάρχη και αιρετό Περιφερειακό συμβούλιο με ουσιαστικές αρμοδιότητες.
38. Αποκέντρωση εξουσιών και αρμοδιοτήτων από την Κεντρική Διοίκηση προς τους οργανισμούς της αυτοδιοίκησης.
39. Κωδικοποίηση και απλοποίηση της νομοθεσίας.
40. Διαχωρισμός αρμοδιοτήτων, δηλαδή ποιος αποφασίζει, ποιος χρηματοδοτεί, ποιος διαχειρίζεται, ποιες δημόσιες υπηρεσίες και ποια δημόσια αγαθά.
41. Νέα κατανομή πόρων μεταξύ κεντρικής διοίκησης και τοπικής αυτοδιοίκησης.
42. Πρόσληψη managers σε δημόσιες υπηρεσίες και οργανισμούς με ανοικτούς διαγωνισμούς με έμφαση στις υπηρεσίες που εμπλέκονται με έργα και δράσεις του Γ΄ ΚΠΣ.
43. Αλλαγή του λογιστικού συστήματος και του συστήματος λογιστικού ελέγχου στο δημόσιο τομέα έτσι ώστε να υπάρχει έλεγχος στις δαπάνες και τα έξοδα του προϋπολογισμού, αλλά και στον υπολογισμό των μελλοντικών υποχρεώσεων που αναλαμβάνει το κράτος με τις αποφάσεις της διοίκησης.
Προώθηση της κοινωνίας των πληροφοριών
H ανάπτυξη της Κοινωνίας των Πληροφοριών προϋποθέτει την ύπαρξη ενός νομικού πλαισίου, το οποίο να είναι σαφές, διαφανές, ευέλικτο και αποτελεσματικό.
Δύο είναι οι ανάγκες που υπάρχουν στην Ελλάδα όσον αφορά στην Κοινωνία των Πληροφοριών. Πρώτον, σωστότερη λειτουργία των υπαρχόντων οργάνων και θεσμών και συντονισμός της δραστηριότητάς τους. Δεύτερον, η επίτευξη του στόχου αυτού απαιτεί ένα όργανο που να είναι σε θέση να παρακολουθεί και να συντονίζει τη δραστηριότητα όλων των υπαρχόντων οργάνων και να εισηγείται τα μέτρα, τα οποία πρέπει να λαμβάνονται από την κυβέρνηση για την προώθηση της Κοινωνίας των Πληροφοριών.
Μέτρα προώθησης της κοινωνίας των πληροφοριών είναι:
44. Θέσπιση Συντονιστικής Διοικητικής Αρχής για την Κοινωνία των Πληροφοριών. Η αρχή αυτή η οποία θα εποπτεύεται άμεσα από τον Πρωθυπουργό, θα διευθύνεται από Διευθύνοντα Σύμβουλο, ο οποίος θα προσληφθεί κατόπιν δημόσιου διαγωνισμού και θα είναι εμπειρογνώμονας εγνωσμένης αξίας. Ευθύνη της Διοικητικής Αρχής της Κοινωνίας των Πληροφοριών πρέπει να είναι η χάραξη πολιτικής και η υποβολή εισηγήσεων προς το Υπουργικό Συμβούλιο για όλα τα θέματα που άπτονται της Κοινωνίας των Πληροφοριών. Ο συντονισμός των πολιτικών και η ταχύτερη προώθηση των μέτρων που σχετίζονται με την Κοινωνία των Πληροφοριών στα πλαίσια της δημόσιας διοίκησης.
45. Άμεση σύνδεση με το Ιντερνετ όλων των σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.
46. Οn-line σύνδεση των Κέντρων Υγείας της χώρας με το κεντρικό νοσοκομείο της περιοχής τους.
47. Άμεση εγκατάσταση ηλεκτρονικών γραφείων στους Δήμους για την έγκαιρη και ταχύτατη εξυπηρέτηση των πολιτών στην έκδοση των εγγράφων που χορηγούν οι οργανισμοί αυτοδιοίκησης. Αυξημένες δαπάνες στην έρευνα και συνεχής εφαρμογή νέων τεχνολογιών
.
Δημιουργία ενός νέου κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος που να εγγυάται την καταβολή των συντάξεων των εργαζομένων.
Στο πρόβλημα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος της χώρας συναντώνται ουσιαστικά τρία μεγάλα προβλήματα των αναπτυγμένων κοινωνιών: η βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων, η ανεργία και το δημογραφικό. Οι παλιές “συνταγές” των εύκολων παροχών με δανεικά έχουν αποτύχει. Πρέπει να δοκιμάσουμε καινούργιες λύσεις, αρκεί να αλλάξει η φιλοσοφία και η λειτουργία των ασφαλιστικών ταμείων.
Το βασικό πρόβλημα του σημερινού ασφαλιστικού συστήματος στην Ελλάδα, αλλά και στην Ευρώπη γενικότερα, είναι ότι οι εργαζόμενοι – ολοένα και λιγότεροι – στηρίζουν με τις ασφαλιστικές κρατήσεις τούς τους – ολοένα και περισσότερους – συνταξιούχους.
Υπάρχει όμως και μια άλλη, αόρατη, διάσταση του προβλήματος, η οποία μεταφράζεται στη διόγκωση του λεγόμενου «εσωτερικού» ή «κρυφού» χρέους των ασφαλιστικών ταμείων. Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη του ΟΟΣΑ, το «κρυφό» χρέος του συνταξιοδοτικού μας συστήματος ανέρχεται στο 190% του ΑΕΠ, τη στιγμή που το περίφημο δημόσιο χρέος ανέρχεται στο 105% του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια, με το σημερινό σύστημα καταδικάζουμε τα ίδια τα παιδιά μας να πληρώνουν τις δικές μας συντάξεις και η πρακτική αυτή διαιωνίζεται. Είναι βέβαιον πλέον ότι η χρηματοδότηση του συνταξιοδοτικού συστήματος δεν μπορεί να γίνει εις βάρος του δημοσίου χρέους.
Η κυβερνητική πολιτική του ΠΑΣΟΚ χαρακτηρίζεται από παλινωδίες και έλλειψη πολιτικού θάρρους. Δυστυχώς, τα μέτρα που επιδιώκει να εφαρμόσει η κυβέρνηση παραμένουν «πυροσβεστικά» και βραχυπρόθεσμα, χωρίς καμιά προοπτική σε βάθος χρόνου, καθώς δεν αντιμετωπίζουν τη γήρανση του πληθυσμού, τις αυξημένες λειτουργικές δαπάνες των ασφαλιστικών «δεινοσαύρων» και την παντελή έλλειψη ορθολογισμού στη διαχείρισή τους.
Είναι καιρός, λοιπόν, να εξετάσουμε την ανάγκη ριζικής μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού μας συστήματος, έτσι όπως επιχειρείται και σε άλλες χώρες του ΟΟΣΑ. Με βάση την παραπάνω ανάλυση και λαμβάνοντας υπόψη αφ΄ ενός πρόσφατη μελέτη της Διεθνούς Τράπεζας για την Ελλάδα και αφ’ ετέρου την ανάγκη αποφυγής μεγάλης κοινωνικής αναστάτωσης, θεωρώ ότι για τη χώρα μας ενδείκνυται ένα σύστημα κοινωνικής προστασίας που να βασίζεται σε τρεις άξονες.
Η μακροχρόνια λύση του προβλήματος είναι η καθιέρωση ενός κατά κανόνα κεφαλαιοποιητικού συστήματος υποχρεωτικής κοινωνικής ασφάλισης με τα εξής χαρακτηριστικά:
49. Υποχρεωτικό δημόσιο πρόγραμμα συνταξιοδότησης διανεμητικού χαρακτήρα για όλους τους εργαζομένους που να χρηματοδοτείται και από τον κρατικό προϋπολογισμό για να εξασφαλίζει βασική σύνταξη για όλους. Το σκέλος αυτό θα μπορούσε να καλύπτει ανέργους ή άλλες ευπαθείς ομάδες, που δεν έχουν τη δυνατότητα να συσσωρεύσουν επαρκές αποθεματικό στον προσωπικό τους λογαριασμό.
50. Συνταξιοδοτικά προγράμματα κεφαλαιοποιητικού χαρακτήρα για το σύνολο του οικονομικώς ενεργού πληθυσμού.
51. Η ασφαλιστική αποταμίευση να αποτελεί ατομική ιδιοκτησία κάθε εργαζομένου, την οποία κανείς δεν θα μπορεί να ιδιοποιείται.
52. Να υπάρχει υποχρεωτική καταβολή ασφαλίστρων, αλλά ελεύθερη επιλογή μεταξύ των δημόσιων και ιδιωτικών ασφαλιστικών φορέων και ελεύθερη μεταφορά των ατομικών ασφαλιστικών λογαριασμών από φορέα σε φορέα.
53. Επικουρική ιδιωτική ασφάλιση για όσους το επιθυμούν, στο βαθμό που ο ασφαλισμένος αισθάνεται την ανάγκη να συμπληρώσει τον ατομικό του λογαριασμό. Το σύστημα να βασίζεται κυρίως στο κεφαλαιοποιητικό σκέλος, για να αυξηθεί η βιωσιμότητα των ταμείων και για να βελτιωθούν οι αναπτυξιακές προοπτικές της εθνικής οικονομίας.
Άρση της πολιτικής των διακρίσεων για τα άτομα με ειδικές ανάγκες
Είναι υποχρέωση κάθε πολιτισμένης κοινωνίας όχι μόνο η αντιμετώπιση των προβλημάτων τους, αλλά και η ενσωμάτωσή τους στις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες. Οι πολίτες αυτοί, που αντιπροσωπεύουν το 10% του συνολικού πληθυσμού, παρά τις όποιες προσπάθειες έχουν γίνει, εξακολουθούν να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα. Εξακολουθούν να είναι αποκλεισμένοι, περιθωριοποιημένοι και «αόρατοι» πολίτες της χώρας μας.
Η ειδική πολιτική για τα άτομα με ειδικές ανάγκες πρέπει να βασιστεί σε τρεις πυλώνες:
54. Συγκρότηση ειδικής ομάδας για την καταγραφή όλων των διακρίσεων που υπάρχουν εις βάρος τους στη νομοθεσία και στην εφαρμογή της. Άμεση διαδικασία κατάργησης των διακρίσεων με συντονισμένη προσπάθεια αντιμετώπισης των προβλημάτων που υπάρχουν, ξεκινώντας από τις παντελώς αδικαιολόγητες διακρίσεις, δηλαδή αυτές που δεν συνεπάγονται οικονομικό κόστος.
55. Υιοθέτηση θεσμικού πλαισίου που να ενισχύει στην πράξη τις δυνατότητες που δημιουργεί η κοινωνία των πληροφοριών για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Με την τηλε-εργασία περιορίζονται οι ανάγκες των μετακινήσεων και, κατά συνέπεια, ενισχύονται οι δυνατότητες ένταξης των συμπολιτών μας αυτών στην οικονομική και κοινωνική ζωή.
56. Ειδικό πρόγραμμα αντιμετώπισης των πρακτικών δυσκολιών της καθημερινής ζωής των ατόμων με ειδικές ανάγκες όπως είναι στα μέσα μαζικής μεταφοράς, στους δημόσιους χώρους, κλπ.
Αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος απόλυτη εθνική προτεραιότητα
Το δημογραφικό πρόβλημα της Ελλάδας αποτελεί μια πραγματική βόμβα στα θεμέλια του κράτους. Είναι οξύ και πολλαπλασιάζεται με γεωμετρική πρόοδο. Η υπογεννητικότητα του ελληνικού λαού είναι τόσο έκδηλη πλέον που στα μέσα του επόμενου αιώνα οι κάτοικοι της πατρίδας μας δεν θα αριθμούν παρά μόνον 7 εκατομμύρια. Την ίδια στιγμή, για να έχουμε και μια τάξη μεγέθους, ο πληθυσμός της Τουρκίας θα έχει ξεπεράσει τα 100 εκατομμύρια.
Για την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος προτείνεται:
57. Χαρακτηρισμός ως πολύτεκνης οικογένειας της οικογένειας με τρία παιδιά .
58. Δημιουργία ταμείου ιδιωτών και φορέων (π.χ. της εκκλησίας), εκτός προϋπολογισμού, για τη στήριξη της γεννητικότητας με επίδομα για το τρίτο παιδί
59. Θεσμικά μέτρα στήριξης της πολύτεκνης οικογένειας όπως είναι η ευνοϊκή εισαγωγή στα πανεπιστήμια
60. Ανάληψη από τα ασφαλιστικά ταμεία του κόστους των θεραπειών για την υποβοήθηση των γεννήσεων
Ο Πολιτισμός είναι η δύναμη της Ελλάδας και του Ελληνισμού
Στην εποχή που η παγκοσμιοποίηση ωθεί στη συγκρότηση υπερεθνικών φορέων και οργανισμών πολιτικής ισχύος, η επιβίωση του έθνους εξαρτάται από την επίγνωση του πολίτη για την ταυτότητα του. Αυτήν μόνο ο Πολιτισμός μπορεί να την εγγυηθεί και να την εμπλουτίσει δημιουργικά, εξασφαλίζοντας ταυτότητα στις επερχόμενες γενεές.
Η προοπτική της ενοποίησης, πολιτικής και κοινωνικής, της Ευρώπης αποτελεί τη μεγάλη πρόκληση των επόμενων χρόνων για όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς. Η συγκρότηση της Ενωμένης Ευρώπης σέβεται την ταυτότητα και τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες των ευρωπαϊκών λαών. Όχι μόνο δεν καταργεί και δεν αλλοιώνει την ταυτότητα των λαών, αλλά έχει συμφέρον να καλλιεργήσει τον πολύτιμο πλούτο των διαφορών και των ιδιοτυπιών της πολιτισμικής κληρονομιάς των Ευρωπαίων. Μια Ευρώπη που από το σεβασμό των αποχρώσεων αντλεί υπόσταση και δημιουργικότητα.
Ειδικότερα για την Ελλάδα ο Πολιτισμός είναι η ιδιαίτερη δύναμη της. Δύναμη διπλωματική, δύναμη πολιτική, δύναμη οικονομική. Είναι ο μόνος ασφαλής δρόμος που διπλασιάζει το εθνικό κέντρο συνδέοντας το λειτουργικά με τον Ελληνισμό της διασποράς. Και προσθέτει στη δύναμη του τους Φιλέλληνες που ο ίδιος κάθε μέρα δημιουργεί σε κάθε σημείο της γης.
Ο Πολιτισμός δεν αφορά μόνο την ιστορική διαδρομή του τόπου μας. Δεν συνδέεται μόνο τη διάσωση της ανεκτίμητης πολιτιστικής μας κληρονομιάς ή τη διαφύλαξη της πλούσιας λαϊκής μας παράδοσης. Σήμερα, ο Πολιτισμός έχει παρόν και μέλλον. Οι πρωτοβουλίες νέων καλλιτεχνών και η δημιουργία έργων πολιτισμού, διαμορφώνουν το ελπιδοφόρο και δυναμικό πολιτιστικό “γίγνεσθαι” της εποχής μας. Σε όλη την Ελλάδα δραστηριοποιούνται καλλιτέχνες οι οποίοι στηρίζονται αποκλειστικά σχεδόν στις δικές τους δυνάμεις και στη στήριξη των τοπικών κοινωνιών. Τολμούν και δημιουργούν διαμορφώνοντας τη σύγχρονη ζώσα πολιτιστική πραγματικότητα.
Μέσα από αυτές τις κοινωνικές διεργασίες ο Πολιτισμός καθίσταται πολιτικό μέγεθος. Ο πολιτισμός ανανεώνει, τροφοδοτεί και διευρύνει τους ορίζοντες της πολιτικής. Και ενώ αυτό είναι ένα διαπιστωμένο γεγονός οι πολιτικοί σχηματισμοί στέκονται απέναντι στο πρόβλημα με μια χαρακτηριστική αμηχανία. Το αντιμετωπίζουν ως μέγεθος κατά παράδοση εκτός της σφαίρας ευθύνης τους, με αποτέλεσμα να αδυνατούν να αξιοποιήσουν τη δύναμη και την δυναμική του.
Το αποτέλεσμα αυτής της αντίληψης είναι ο πολιτικός κόσμος, τα κόμματα και ο κρατικός μηχανισμός αντιμετωπίζουν την πολιτιστική δημιουργία ως δευτερεύουσα, περιθωριακή δράση. Με τυπικούς όρους χωρίς προγραμματισμό για το μέλλον, χωρίς έμπνευση που να στηρίζει νέες πρωτοβουλίες, χωρίς να έχει προοπτική.
Τον Πολιτισμό πρέπει να τον αντιμετωπίσουμε με νέα αντίληψη η οποία θα αναπτύξει τη συνέργια του κράτους, του ιδιωτικού τομέα και των σύγχρονων δημιουργών. Συνέργια η οποία θα βασιστεί στη προώθηση μεγάλων πολιτιστικών έργων και νέων ισχυρών θεσμών που θα προωθήσουν την πολιτιστική δημιουργία:
61. Προώθηση της Πολιτιστικής Εκπαίδευσης στα γυμνάσια και στα λύκεια της χώρας, μέσα από ειδικά προγράμματα, για τη δημιουργία γνωστικής υποδομής στα νέα παιδιά για τη γνώση, την κατανόηση και την παρακολούθηση της πολιτιστικής δημιουργίας.
62. Αξιοποίηση της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας για την προβολή της σύγχρονης δημιουργίας.
63. Ίδρυση Μουσικής Ακαδημίας για την προώθηση της μουσικής τέχνης.
64. Δημιουργία Κέντρου Γραμμάτων και Τεχνών σε μια από τις υποβαθμισμένες περιοχές του λεκανοπεδίου, με την κατασκευή υποδομής για μια σύγχρονη Βιβλιοθήκη, χώρους εκθέσεων και μουσείων με σύγχρονες εγκαταστάσεις, συνεδριακό κέντρο, χώρους προβολής των έργων νέων καλλιτεχνών.
65. Συγκρότηση του Πολιτιστικού Τόξου για τη στήριξη της καλλιτεχνικής δημιουργίας των ανθρώπων που ζουν και δημιουργούν στην ελληνική παραμεθόριο και περιφέρεια, από τα Δωδεκάνησα, τη Λήμνο και τη Λέσβο, τον Έβρο, τη Δράμα, τη Πέλλα, τη Φλώρινα και τη Καστοριά.
66. Δημιουργία Όπερας στη Θεσσαλονίκη.
Νέα πολιτική για την οικολογία, τη χωροταξία και το περιβάλλον
Το σημερινό μοντέλο έχει αποτύχει. Οργιάζει η αυθαίρετη δόμηση, τα δάση καταστρέφονται και βασιλεύει η διαφθορά. Παράλληλα, δεν υπάρχει αποτελεσματικότητα λόγω των επικαλύψεων των αρμοδιοτήτων πολλών υπουργείων μεταξύ τους και μεταξύ αυτών και των ΟΤΑ διαφόρων βαθμίδων.
Για τη χάραξη μιας νέας πολιτικής που θα σέβεται το περιβάλλον προτείνεται:
67. Δημιουργία ανεξάρτητου και ενιαίου υπουργείου Περιβάλλοντος στο οποίο θα ανατεθούν όλες οι, διάσπαρτες σήμερα, αρμοδιότητες για το περιβάλλον των υπουργείων ΠΕΧΩΔΕ, Γεωργίας, Βιομηχανίας κλπ. Επανένταξη των αρμοδιοτήτων ΟΤΑ – Κέντρου στο θέμα αυτό.
68. Δημιουργία δύο Γενικών Γραμματειών σ’ αυτό:
α) Ανθρωπογενούς (με Σώμα Ελεγκτών Χωροταξίας και Οικιστικού Περιβάλλοντος).
β) Φυσικού Περιβάλλοντος (με «Δασικό Σώμα» πλήρως στελεχωμένο, εξοπλισμένο, εκπαιδευμένο και διασπαρμένο σε «δασικούς σταθμούς» σ’ όλη την επικράτεια). Το Σώμα αυτό θα συσταθεί στα πρότυπα του Λιμενικού Σώματος και θα υπάγεται πολιτικά στο υπουργείο Περιβάλλοντος.
69. Πλήρης χωροταξική μελέτη της χώρας (οικισμοί, φυσικές παροχές, δάση, δασικές εκτάσεις, βιομηχανικές, τουριστικές κλπ ζώνες, αιγιαλόν) με βάση την οποία – και μόνο μ’ αυτήν – θα προχωρεί κάθε έργο και δράση. Αρχιτεκτονικοί τύποι αγροτικών οικιών ανά περιοχή.
70. Άμεση σύνταξη δασολογίου πριν το κτηματολόγιο και εισαγωγή της αναδάσωσης στην πράξη – όπου χρειάζεται – και όχι απλώς της κήρυξης μιας περιοχής ως αναδασωτέας.
71. Ισχυρά κίνητρα για μαζική αναδάσωση ως βασικής ασχολίας (αποκόμισης οφέλους) του αγροτικού πληθυσμού.
72. Περάτωση του κτηματολογίου με απαλλαγή του από τις συνθήκες οδήγησαν στην μη ένταξή του στο Γ’ Κοινοτικό Πλαίσιο Στήριξης.
Να καταστεί το Γ΄ ΚΠΣ αποτελεσματικό εργαλείο για την πολιτική της Περιφερειακής Ανάπτυξης
Τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ) της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ζωτικής σημασίας για την χώρα μας, δεδομένου ότι αντιστοιχούν σε σημαντικό ποσοστό του Ελληνικού ΑΕΠ και είναι οχήματα για την ολοένα και πληρέστερη ενσωμάτωση της Ελλάδας στην διαδικασία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης. Αρκεί να σημειωθεί ότι τα χρήματα που εισέρευσαν στην χώρα μας την περίοδο 1989-1993 από το Α’ ΚΠΣ αναλογούσαν κατά μέσο όρο στο 2.6% του ΑΕΠ της χώρας μας την πενταετία εκείνη και στο 3.7% την εξαετία 1994 – 1999 από το Β’ ΚΠ
Τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης αποτέλεσαν μια μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα που χάθηκε. Δυστυχώς οι αγκυλώσεις της δημόσιας διοίκησης, η έλλειψη μακροχρόνιου σχεδιασμού και προγραμματισμού, η προχειρότητα και το άγχος για την μικροπολιτική εκμετάλλευση των εντυπώσεων, οδήγησαν σε επιλογές που αποδείχθηκαν αναποτελεσματικές και χωρίς απόδοση. Γι΄ αυτό και έχουμε φτάσει στο σημείο σημαντικά έργα συγκοινωνιακής υποδομής και αναπτυξιακού χαρακτήρα για να ολοκληρωθούν και να τελειώσουν να πρέπει να ενταχθούν στο νέο πλαίσιο της επόμενης εξαετίας, όταν οι υπόλοιπες χώρες-μέλη θα χρηματοδοτούν δράσεις υψηλής τεχνολογίας που θα εντάσσονται στην κοινωνία της πληροφορίας. Το γεγονός αυτό αποτελεί απόδειξη της απόστασης που συνεχίζει να χωρίζει την Ελλάδα με την Ε.Ε.
Το Γ’ ΚΠΣ έχει τεράστια σημασία για το μέλλον της χώρας μας. Αποτελεί πολύτιμη αναπτυξιακή βοήθεια για την Ελλάδα δεδομένης της ένταξης της στην Οικονομική και Νομισματική Ένωσης και της αυξημένης ανταγωνιστικότητας που πρέπει να αποκτήσει η ελληνική οικονομία στις δύσκολες συνθήκες της ευρωπαϊκής αγοράς. Παράλληλα συμπίπτει με την προετοιμασία της Ελλάδας για την διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Αποτελεί την τελευταία ευκαιρία που έχει η χώρα μας ωφεληθεί σε τέτοια έκταση από τα Διαρθρωτικά Ταμεία της ΕΕ πριν την διεύρυνση προς Ανατολάς, η οποία θα συνοδευτεί από την διασπορά πόρων σε περισσότερους αποδέκτες αναπτυξιακής βοήθειας.
Για την μεγιστοποίηση των οφελών του Γ’ ΚΠΣ.
73. Δημιουργία ειδικού «παρατηρητηρίου» για την υλοποίηση του Γ΄ ΚΠΣ, κατά το πρότυπο της Πορτογαλίας.Σύνδεση των αποδοχών των αρμοδίων δημοσίων υπαλλήλων που εμπλέκονται σε έργα και δράσεις του Γ΄ ΚΠΣ με την πρόοδο των εποπτευόμενων απ’ αυτούς έργων. Το σύστημα αυτό θα προβλέπει με σαφήνεια τόσο κίνητρα (πριμ) όσο και κυρώσεις.
74. Θέσπιση κινήτρων και κυρώσεων για τους αρμοδίους με στόχο την απαρέγκλιτη τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων. Η τήρηση των χρονοδιαγραμμάτων σχετίζεται άμεσα και με την αξιοποίηση της χρηματοδότησης.
75. Ουσιαστική συμμετοχή του ιδιωτικού τομέα με τη χρηματοδότηση να προέλθει από τις συμβάσεις παραχώρησης μεγάλων έργων. Η προσέλκυση ιδιωτικών κεφαλαίων επιβάλλεται τόσο από την άμεση ανάγκη που έχει η χώρα μας να αναβαθμίσει τη βασική της υποδομή όσο και για λόγους δημοσιονομικής πειθαρχίας.
76. Καθιέρωση νέου συστήματος ανάθεσης και εκτέλεσης δημοσίων έργων, το οποίο να διασφαλιστεί η μέγιστη δυνατή αξιοποίηση των πόρων. Πρόκειται για ένα πλαίσιο αρχών, το οποίο πρέπει να εφαρμόσουμε αυστηρά στην Ελλάδα κατά την παραγωγή δημοσίων έργων τα επόμενα χρόνια το οποίο απαιτεί προσδιορισμός ξεκάθαρων και μετρήσιμων στόχων, αυστηρό σύστημα παρακολούθησης και αξιολόγησης σε όλα τα στάδια της υλοποίησης, αποφυγή της κατάτμησης έργων, διαφάνεια των διαδικασιών ανάθεσης των δημοσίων έργων.
78. Εφαρμογή ενιαίου πλαισίου για τον έλεγχο νομιμότητας όλων των συμβάσεων για την ανάθεση δημοσίων έργων, με ενιαία πρότυπα για όμοιες συμβάσεις.
79. Διεύρυνση της χρήσης του συστήματος «turn-key solution» («με το κλειδί στο χέρι») , το οποίο περιλαμβάνει τη μελέτη και κατασκευή από τον ίδιο ανάδοχο, προκειμένου να επιτευχθούν οικονομίες κλίμακας και να αποφευχθεί η κατάτμηση του έργου ανάμεσα σε πολλούς φορείς.
80. Υποχρεωτική ασφάλιση των δημοσίων έργων θα πρέπει να είναι προϋπόθεση εκ των ουκ άνευ για την ανάθεση οποιουδήποτε δημόσιου έργου, ανεξαρτήτως της κλίμακάς του.