Κύριε πρόεδρε, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, εννέα ώρες είμαστε σε αυτή την αίθουσα και παρακολουθούμε μια συζήτηση η οποία καμιά φορά μου δίνει την εντύπωση ότι γίνεται μόνο για να επιρρίψει το ένα κόμμα ευθύνες στο άλλο για το πώς φτάσαμε στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, θα ήταν απλούστερο και ειλικρινέστερο εάν λέγαμε όλοι μαζί ότι τριάντα χρόνια χτίσαμε ένα κομματικό κράτος, το οποίο σήμερα μας εκδικείται. Θα ήταν πολύ ειλικρινέστερο και κατά τη γνώμη μου πολύ πιο θαρραλέο αν λέγαμε ότι χτίσαμε δομές, οι οποίες σήμερα αποδεικνύονται λανθασμένες.
Και σήμερα όλοι μας, ασχέτως από ποια πτέρυγα μιλάμε, γνωρίζουμε πάρα πολύ καλά ότι το κράτος που χτίσαμε δεν μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει και στο μέλλον, για τον απλούστατο λόγο ότι είναι ένα αδηφάγο κράτος, το οποίο τρώει οτιδήποτε παράγει ο ιδιωτικός τομέας.
Επειδή λοιπόν, η Κυβέρνηση τοποθετήθηκε –και θα με συγχωρέσει ο κ. Πάγκαλος- δια του Υπουργού των Οικονομικών, θέλω να δώσω μερικές απαντήσεις σε αυτά τα οποία άκουσα:
Ο κύριος Υπουργός των Οικονομικών τοποθετήθηκε και μας είπε, τι θα πει χρεοκοπία. Ευχαριστούμε πάρα πολύ. Ξέραμε, τι θα πει χρεοκοπία. Νομίζω πως δεν υπάρχει κανείς σε αυτήν την Αίθουσα, ο οποίος να μην αντιλαμβάνεται, τι θα σήμαινε αυτό για την Ελλάδα.
Είπε επίσης, ότι η Κυβέρνηση έχει δικαίωμα να νομοθετεί. Ορθώς. Η Κυβέρνηση έχει δικαίωμα να νομοθετεί, η Αντιπολίτευση να αντιπολιτεύεται. Εγώ πάντως δεν ανήκω σε αυτούς, οι οποίοι πιστεύουν ότι νόμος είναι το δίκαιο του εργάτη, με όλο το σεβασμό στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος. Θεωρώ ότι νόμος είναι ο νόμος της Δημοκρατίας. Το ερώτημα όμως είναι: Πώς πολιτεύεται και πως νομοθετεί; Και εκεί νομίζω ότι είμαστε σύμφωνοι όλοι. Τέτοιου είδους νομοσχέδια δεν μπορεί να έρχονται στη Βουλή και να καλούνται οι άνθρωποι να τοποθετηθούν μέσα σε έξι ή οχτώ λεπτά. Διότι αυτό το νομοσχέδιο είναι τρία νομοσχέδια και θα έπρεπε να τα κουβεντιάσουμε ξεχωριστά, σεβόμενοι την κοινωνία την ίδια, η οποία χρειάζεται εξηγήσεις. Και εξηγήσεις δεν άκουσα σήμερα το βράδυ στη Βουλή παρά ελάχιστες, διότι δεν υπήρχε καν ο χρόνος ούτε καν στην Κυβέρνηση, αλλά ούτε στην Αντιπολίτευση να εκθέσει τις δικιές της απόψεις. Άρα, δεν μπορείς να λες, κυρίες και κύριε συνάδελφε, ότι επιθυμείς συναίνεση και από την άλλη μεριά να αρνείσαι τη στοιχειώδη εθνική συνεννόηση.
Εγώ δεν πιστεύω ότι καμία Κυβέρνηση ελπίζει ότι θα πάρει συναίνεση από την Αντιπολίτευση. Εθνική συνεννόηση όμως, έχει ανάγκη αυτός ο τόπος. Πρέπει κάποια στιγμή να συμφωνήσουμε σε πέντε πράγματα, αν θέλουμε να βοηθήσουμε τη χώρα να πάει μπροστά. Κάκιστα, όμως, κατά τη γνώμη μου, κύριοι Υπουργοί της Κυβέρνησης, φέρατε το νομοσχέδιο με τέτοιο τρόπο, κυρίως όμως στην ουσία του. Χρειάζεται ο διάλογος –έστω ο διάλογος των τριών ημερών- στη Βουλή των Ελλήνων, αν θέλουμε σοβαρά να μιλήσουμε για θέματα που αναμφισβήτητα αλλάζουν τη ζωή πάρα πολλών ανθρώπων, για να μην πω της πλειοψηφίας.
Μίλησε επίσης, ο κύριος Υπουργός για αίσθημα δικαίου. Μα, αν υπάρχει κάτι που δεν ισχύει σήμερα, κύριοι συνάδελφοι, είναι το αίσθημα δικαίου. Το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας νιώθει αδικημένο. Πάντως, νιώθουν αδικημένοι οι άνθρωποι που δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα, οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Κάθισα λοιπόν και μέτρησα –γιατί εγώ δεν έφυγα σήμερα από τη Βουλή- πόσοι συνάδελφοι μίλησαν για τον πραγματικό ιδιωτικό τομέα. Ελάχιστοι, κύριοι συνάδελφοι. Οι περισσότεροι μιλούσαν για τους εργαζόμενους των ΔΕΚΟ. Πλην όμως, δεν είναι οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ οι μόνοι εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Οι εργαζόμενοι των ΔΕΚΟ, με τον τρόπο τον οποίο νομοθετεί η Κυβέρνηση, έχουν 1800 ευρώ βάση. Και τους είπε η Κυβέρνηση: «1800 ευρώ και βεβαίως καμία απόλυση» κ.ο.κ. Για τον εργαζόμενο όμως του ιδιωτικού τομέα που παίρνει 750 ευρώ και κάτω και εργασία, η οποία είναι ανασφάλιστη ενίοτε; Και για τους ανθρώπους, οι οποίοι απολύονται μέσα σε μια ώρα και δεν τρέχει τίποτα; Και επιτρέψτε μου να πω ότι είναι άνθρωποι, οι οποίοι απολύονται από ένα μαγαζί των δύο εργαζομένων, των πέντε, των έξι, των επτά. Δεν σηκώθηκε κανένα συνδικάτο να φωνάζει για το μαγαζάκι «τάδε» ή για το μικρό εμπορικό ή για το οτιδήποτε. Εκατό πενήντα χιλιάδες εργαζόμενοι έχασαν τη δουλειά τους, κύριοι συνάδελφοι.
Το πρόβλημα λοιπόν, σήμερα στη χώρα είναι ότι ο ιδιωτικός τομέας παίρνει ένα βάρος πολύ μεγαλύτερο απ’ ότι παίρνει ο δημόσιος. Διότι στο δημόσιο κάναμε ένα κομματικό στρατό και δεν θέλουμε να τον χαλάσουμε. Ακόμα και σήμερα μιλάμε για τις ΔΕΚΟ. Και μάλιστα, εντυπωσιάστηκε ένα μέλος της Κυβέρνησης γιατί εγώ είπα ότι δεν αγγίζουμε την ουσία. Δεν την αγγίζουμε την ουσία, κύριοι συνάδελφοι του ΠΑΣΟΚ! Τι κάναμε; Περάσαμε απλούστατα μία διάταξη, η οποία λέει προκρούστεια ότι κανείς δεν θα παίρνει πάνω από 4.000 ευρώ. Μάλιστα. Παίρνω λοιπόν το παράδειγμα των ΔΕΚΟ για να συνεχίσω. Το πρόβλημα, κύριοι συνάδελφοι, σήμερα στη χώρα είναι να αποφασίσουμε τι κράτος θέλουμε και τι αρμοδιότητες θα έχει αυτό το κράτος. Ο κύριος Πάγκαλος παλεύει –λέει- δεκατέσσερις μήνες να μειώσει τους οργανισμούς. Πληροφορήθηκα ότι ο μόνος οργανισμός ο οποίος καταργήθηκε είναι η ΑΓΡΟΓΗ. Κανένας άλλος οργανισμός δεν υπάρχει για κατάργηση; Είναι ποτέ δυνατόν αυτό το σπάταλο κράτος που με ευθύνες όλων μας –για να μη μου τα ξαναπείτε- χτίσαμε να μην έχει κανένα άλλο οργανισμό για κατάργηση; Να μην μπορούμε να το μειώσουμε; Να μην μπορούμε να αποφασίσουμε ότι επιτέλους δεν είναι δουλειά του κράτους να έχει ναυπηγεία και να μην ασχολείται με την ενέργεια και με χίλια άλλα πράγματα, τα οποία κάνουμε σήμερα και να περάσουμε στον ιδιωτικό τομέα τομείς, οι οποίοι αν δεν ξεκαθαρίσουμε σε αυτή τη χώρα τι είναι δημόσιο και τι ιδιωτικό, το μόνο πράγμα που θα συνεχίζεται θα είναι η σπατάλη και η διαφθορά. Αυτό λοιπόν δεν το κουβεντιάζουμε.
Εμείς λοιπόν –για να μην μακρηγορώ, κύριε Πρόεδρε- θα ψηφίσουμε κατά του νομοσχεδίου, γιατί το θεωρούμε παντελώς λάθος. Θα ψηφίσουμε, όμως τις διατάξεις που αφορούν τις ΔΕΚΟ, γιατί αυτές είναι τουλάχιστον μία αρχή. Δεν είναι όμως, επαρκείς, κύριοι συνάδελφοι.
Έρχομαι στο θέμα του ιδιωτικού τομέα. Κάνετε λάθος όχι γιατί δεν υπάρχει στην Ευρώπη, κυρία Κατσέλη. Υπάρχει στην Ευρώπη. Ορθώς λέτε «η ευελιξία της αγοράς..» Όλα αυτά είναι πράγματι νόμοι που υπάρχουν στην Ευρώπη. Το ερώτημα είναι, πότε τα φέρνετε και γιατί. Είναι ένα εξαιρετικά βεβαρυμμένο ψυχολογικά περιβάλλον. Είναι ένας κόσμος έξω ανασφαλής, ο οποίος τρέμει για τη δουλειά του, ο οποίος σήμερα έχει χάσει τον μπούσουλα και του φέρνετε ένα νόμο, ο οποίος του πέφτει στο κεφάλι. Και ο νόμος αυτός, πέρα του ότι δεν γίνεται… (παρέμβαση κυρίας Κατσέλη)… Διαφωνώ, κυρία Κατσέλη. Να το φέρνατε μερικώς σε μια άλλη στιγμή, θα μπορούσα να το καταλάβω. Το ότι το φέρνετε αυτή τη στιγμή είναι τεράστιο λάθος. Κάνετε λάθος γιατί δεν υπολογίζετε την ψυχολογία της αγοράς.
Θα ολοκληρώσω με το θέμα του ΦΠΑ. Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, άκουσα σήμερα –είναι φαίνεται ίδιον των καθηγητών, τα έχω λουστεί και εγώ παλαιότερα- ανθρώπους, οι οποίοι εμφανίζονται στο Βήμα της Βουλής και οι οποίοι δηλώνουν ότι όταν διαπραγματεύονται, διαπραγματεύονται κατά τεκμήριο καλά. Εγώ δεν θέλω να αμφισβητήσω την καλή πρόθεση κανενός. Σας πληροφορώ, όμως, ότι η διαπραγμάτευση για το ΦΠΑ είναι λάθος. Και σας πληροφορώ ότι τουλάχιστον σε συζητήσεις που είχα με εκπροσώπους της Τρόικας δεν είδα κανένα, ο οποίος να είναι κολλημένος με τέτοιο πάθος στην αύξηση του ΦΠΑ.
Είναι λάθος, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η αύξηση του ΦΠΑ. Είναι λάθος ψυχολογικό, είναι λάθος ουσιαστικό και πέραν αυτού δεν είναι αποτελεσματικό. Δεν θα τα πάρετε τα έσοδα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μπορείτε να φορολογήσετε το 100% το μηδέν και θα πάρετε μηδέν. Γιατί στα έσοδα απέτυχε τόσο πολύ η Κυβέρνηση. Ξεπεράσατε το μέτρο στη φορολογία. Από την ώρα που ξεπερνάτε το μέτρο, γυρίζει μπούμερανγκ και δεν μπορεί να λειτουργήσει ούτε η αγορά ούτε τα έσοδα. Δεν μιλάω τώρα για την φοροδιαφυγή που δεν καταφέρατε να κάνετε πρόοδο…
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, η οικονομία έχει τους δικούς της νόμους. Και η οικονομία λειτουργεί από την ώρα που υπάρχει μια διαφορετική ψυχολογία. Με το νομοσχέδιο που φέρατε την σκοτώσατε. Και τη σκοτώνετε άνευ λόγου. Και δεν κάνετε και τις τομές για τις οποίες εμείς τουλάχιστον πιστεύουμε ότι πρέπει να γίνουν άμεσα, διότι αλλιώς θα φέρετε το επόμενο νομοσχέδιο και θα είναι ακόμα χειρότερο.
Ολοκληρώνω κάνοντας μία έκκληση προς τους Υπουργούς: Έχουν δίκιο οι περιπτεράδες. Σταματήστε να τους εμπαίζετε. Δεν έχει κανένα νόημα. Είναι αδιανόητο να έχουμε αποτύχει να εισπράξουμε από τη φοροδιαφυγή από τους μεγάλους και να εξαντλούμε –αν θέλετε- την αυστηρότητα μας στους περιπτεράδες της Ελλάδος.
Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, είμαστε σε δύσκολη κατάσταση. Ας πούμε τα πράγματα με το όνομα τους και ας σταματήσουμε να προσπαθούμε απλώς να επιρρίπτουμε ευθύνες ο ένας στον άλλο.
Ευχαριστώ πολύ.