Η βουλευτής της ΝΔ Ντόρα Μπακογιάννη μίλησε στην εκδήλωση, που πραγματοποιήθηκε στο Πολεμικό Μουσείο, για την παρουσίαση του λευκώματος των εκδόσεων Μίλητος «Κρήτη της καρδιάς μας».
Ακολουθεί η ομιλία:
« «Όμορφη που είναι η Κρήτη! Όμορφη! Ε, και να’ μουν αετός να την καμάρωνα από την κορφή του αέρα…».
Η επιθυμία αυτή του «Καπετάν Μιχάλη», αλήθεια, σε ποιου την καρδιά δεν φτερούγισε έστω και για μια φορά στη ζωή του;
«Η Κρήτη της καρδιάς μας» είναι ο εύστοχος τίτλος του εξαιρετικού λευκώματος που με τόση αγάπη και επιμέλεια ετοίμασαν ο Γιάννης Γιαννέλος και ο Δημήτρης Καμπουράκης, και το οποίο έχω τη χαρά να συμπαρουσιάζω απόψε. Η Κρήτη που θα γεμίσει την καρδιά σας μόλις πάρετε το λεύκωμα στα χέρια σας.
Κάθε σελίδα του πολυσέλιδου τόμου, φίλες και φίλοι, μια στιγμή ανείπωτης ομορφιάς.Κάθε ενότητά του, ένα ταξίδι στη μαγεία του χωροχρόνου.
Ολόκληρο το λεύκωμα, μια σπάνια ωδή για ένα πραγματικά σπάνιο τόπο. Για την Κρήτη μας.
Κοιτάζεις από το αεροπλάνο την Κρήτη ν’ απλώνεται στη θάλασσα και νιώθεις πως αληθινά το νησί τούτο είναι γέφυρα ανάμεσα σε τρεις ηπείρους. Μια λωρίδα γης. Ένα πανέμορφο και συνάμα ατίθασο και αυθάδες μεσόβραχο, που εκατομμύρια χρόνια τώρα αντιστέκεται περήφανο στην παντοδυναμία των πελάγων.
Στέκει εκεί για να ενώνει και να συνταιριάζει πράγματα μεταξύ τους διαφορετικά κι αταίριαστα: την Ευρώπη με την Αφρική, την Αφρική με την Ασία, την Ασία με την Ευρώπη. Τρεις ήπειροι – τρεις μοίρες – που σημάδεψαν την Κρήτη και σημαδεύτηκαν απ’ αυτήν, όπως λέει ο πολύς Νίκος Καζαντζάκης. Και ποιος, αλήθεια, να του πει πως έχει άδικο!
«Σημαδεμένη και από τις τρεις τούτες μοίρες», συνεχίζει ο μεγάλος φιλόσοφος και λογοτέχνης, «η Κρήτη γίνεται η πρώτη φωλιά στην Ευρώπη του αρπακτικού πουλιού που το λέμε πνεύμα. Στα χώματά της απλώνει τις φτερούγες του και γεννά το μυστηριώδη, βουβό ακόμα, αλλά όλο ζωή, χρώματα, χάρη, κίνηση και πνεύμα, πρωτοπολιτισμό».
Στην ιερή κολυμβήθρα του πρώτου αυτού πολιτισμού, βαπτίζεται μια ολόκληρη ήπειρος: και το όνομα αυτής Ευρώπη.
Απόψε, όμως, φίλες και φίλοι, δεν βρεθήκαμε εδώ για να μιλήσουμε για την ιστορία και τους θρύλους της Κρήτης. Εξάλλου, πιο εύκολα θα μπορούσε να ξεφύγει κανείς από το Μινώταυρο χωρίς τη βοήθεια, μάλιστα, της Αριάδνης, παρά να αποπειραθεί, έστω κι έναν μικρό «περίπατο» σ’ αυτά τα μονοπάτια.
Απόψε, ανταμώσαμε γι’ άλλο λόγο:
Για μια γουλιά μινωίτη μαρουβά. Για μια μπουκιά λευκορείτικης γραβιέρας. Για ένα πράσινο δάκρυ αγουρόλαδου. Για μια χούφτα άλιωστου ψηλορείτικου χιονιού. Για μια ανάσα νοτισμένου απ’ την αλμύρα του Λιβυκού αέρα. Για μια ολόχρυση φέτα αυγουστιάτικου φεγγαριού, κλεμμένη νύχτα από τα χρυσοπράσινα νερά του Μπάλου. Και για φως. Για περισσότερο φως από τον ανέσπερο ήλιο της μοναδικής ομορφιάς Κρήτης.
Όλα αυτά «κερασμένα» κατά τρόπο μοναδικό από τον καλό μου φίλο Δημήτρη Καμπουράκη και από το Γιάννη Γιανέλλο, βαλμένα προσεκτικά στο δίσκο του πραγματικά εκπληκτικού λευκώματος που απόψε έχουμε στα χέρια μας.
Και ως Κρητικιά, επιτρέψτε μου να κλείσω με μια μαντινάδα.
«Ήθελα μόνο μια στιγμήτης θάλασσας να μοιάσω,για να μπορέσω Κρήτη μουόλη να σ’ αγκαλιάσω»».
