Tο να καίει κανείς το θρησκευτικό σύμβολο εκατομμυρίων ανθρώπων, εκατομμυρίων μουσουλμάνων, επιδεικτικά μπροστά σε μία πρεσβεία μουσουλμανικού κράτους είναι ύβρις. Το να το κάνει εξ ονόματος τρίτων, στο όνομα κάποιας πλειοψηφίας, ως υποτιθέμενη διαμαρτυρία είναι ύβρις με συγκεκριμένη σκοπιμότητα. Την, ανά τους αιώνες, τακτική της καταστροφής θρησκευτικών συμβόλων και συμβόλων πολιτιστικής κληρονομιάς ως στρατηγική ο ευρωπαϊκός πολιτισμός μας την έχει συνειδητά αποβάλει.
Φανταστείτε, για μία στιγμή, μπροστά στο Βατικανό της Ρώμης ή στο Φανάρι στην Κωνσταντινούπολη να στεκόταν κάποιος και να καίει το Ιερό Ευαγγέλιο, ένα ιερό κείμενο πίστης εκατομμυρίων χριστιανών. Προκαλεί οργή και αντιδράσεις που βασίζονται στο θρησκευτικό συναίσθημα και που μπορεί να έχουν σημαντικές επιπτώσεις.
Το συμβάν αυτό δεν είναι μεμονωμένο. Τουναντίον, η πόλωση και η τοξική αντιπαράθεση, με στόχο την πολυμορφία και την ενότητα της Ευρώπης και της Δύσης, αποτελούν στρατηγική επιλογή ακροδεξιών οργανώσεων και ομάδων τα τελευταία χρόνια. Το ερώτημα το οποίο τίθεται είναι γιατί αυτή την εποχή, κατά περίεργη σύμπτωση, ακροδεξιές οργανώσεις σε ορισμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης προχωρούν συστηματικά σε προκλητικές ενέργειες, με αποκορύφωμα την πρόσφατη προκλητική ενέργεια μπροστά στην Πρεσβεία της Τουρκίας.
Γνώμη μου είναι ότι αυτή η προκλητική και καταδικαστέα πράξη μπορεί να ωφελήσει και να εξυπηρετήσει μία και μόνο δύναμη στον κόσμο. Συγκεκριμένα και σε αυτή τη φάση, τη Ρωσία. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος αναλυτής διεθνών σχέσεων για να αντιληφθεί το πόσο η Ρωσία έχει συστηματικά επενδύσει στον κοινωνικό, πολιτικό και πολιτισμικό διχασμό, στο «διαίρει και βασίλευε», όλα αυτά τα χρόνια, με ξεκάθαρο στόχο την απο-σταθεροποίηση της Δύσης. Έχοντας μάλιστα η ίδια ξεμπερδέψει, διά της βίας, με την ισλαμική τρομοκρατία στο εσωτερικό της, έχει την πολυτέλεια τώρα να τη θρέφει αλλού.
Σήμερα έχουμε μια Τουρκία που σφαδάζει στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, που ακροβατεί διαρκώς, σε τεντωμένο σχοινί, και οδεύει όλο και περισσότερο μακριά από τη δημοκρατία και τη Δύση, για πολλούς λόγους που δεν χρήζουν ανάλυσης τώρα. Μια Τουρκία που αναζητεί και βρίσκει ένα ακόμη επιχείρημα για να κραδαίνει και να εμποδίσει την είσοδο της Σουηδίας και της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ, αυτή την Τουρκία έχει ως παραλήπτη η πράξη αυτή.
Ο ακροδεξιός χώρος αλλά και χώροι ακραίων ιδεολογικών τάσεων στηρίζονται εδώ και χρόνια από τον Ρώσο πρόεδρο, εργαλειοποιημένοι και στρατευμένοι ενάντια σε βασικούς πυλώνες που θα ζημίωναν τα συμφέροντά τους στην είσοδο της Ουκρανίας στην Ευρώπη, στη στήριξη της ουκρανικής εδαφικής ακεραιότητας, στη δημοκρατική θωράκιση και συνοχή της Ευρώπης και των κοινωνιών της και, πάνω από όλα, στην αντοχή και συνοχή της φιλελεύθερης Δύσης. Δεν χρειάζεται, λοιπόν, να φιλοσοφήσει κανείς για να σκεφτεί ότι όταν ακροδεξιοί όπως ο Παλούνταν καίνε ιερά κείμενα μπροστά από εθνικές πρεσβείες ουσιαστικά ρίχνουν λάδι στη φωτιά του κοινωνικού και πολιτικού διχασμού.
Τέτοιες πράξεις προσβολής εκατομμυρίων ανθρώπων στο όνομα «διαμαρτυρίας» πρέπει να απορρίπτονται από τις κοινωνίες μας, κοινωνίες φιλελεύθερες, που βασίζονται σε δημοκρατικές αρχές και ελευθερίες αλλά επ’ ουδενί στην ελεύθερη διασπορά μίσους. Ανοχή, πολλώ δε μάλλον εκ μέρους ευρωπαϊκών κρατών, σε τέτοιου είδους κινήσεις ρίχνει νερό στον μύλο του διχασμού και δίνει χώρο στο μίσος και τη βία. Η Ευρώπη τώρα αντιλαμβάνεται, έστω και καθυστερημένα, ότι η Τουρκία απομακρύνεται κάθε μέρα και περισσότερο από τη Δύση και το ΝΑΤΟ. Το να επιτρέπει να δίνεται άλλοθι στον Ερντογάν, ο οποίος ποντάρει στην ακραία συσπείρωση όλων των ισλαμιστών εν όψει εκλογών, είναι στρουθοκαμηλισμός ο οποίος δεν επιτρέπεται και μπορεί μονάχα να ωφελήσει τον ίδιο τον Ερντογάν και τον Πούτιν.
