«Θέλουμε κόμμα εξουσίας ή κόμμα διαμαρτυρίας;»
Στον Νίκο Οικονόμου.
Πολλές δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η μάχη της 29ης Νοεμβρίου έχει γίνει ντέρμπι. Μήπως ένα οριακό αποτέλεσμα ή μια χαμηλή συμμετοχή μπορεί να δυσκολέψει το νικητή -όποιος και αν είναι αυτός- ώστε να δώσει νέα πνοή στη ΝΔ, κ. Μπακογιάννη;
Τη νέα πνοή στη Νέα Δημοκρατία δε θα τη δώσει ένας άνθρωπος ή μια παρέα. Θα τη δώσουν οι χιλιάδες Νεοδημοκράτες και Νεοδημοκράτισσες που θα έρθουν στις κάλπες και θα αποφασίσουν για το μέλλον της παράταξής μας. Θα αποφασίσουν, έχοντας μπροστά τους μια καθαρή επιλογή, ένα ξεκάθαρο δίλημμα: αν θα ξεκινήσει η Νέα Δημοκρατία μια νέα πορεία προς την εξουσία ή αν θα περιορίσει και θα περιχαρακώσει η ίδια τον εαυτό της και θα αρκεστεί στο περιθώριο του πολιτικού σκηνικού. Εγώ τους προτείνω να ξεκινήσουμε μαζί από τις 30 Νοεμβρίου μια καινούργια δυναμική πορεία προς την κοινωνία για να αποκτήσουμε ξανά γρήγορα πλειοψηφική δυναμική. Και είναι αυτονόητο ότι όσο περισσότεροι δώσουν το «παρών» σε αυτήν τη διαδικασία, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η δύναμη της παράταξής μας. Γι’ αυτό συνεχώς τους καλώ όλους να μη λείψει κανείς.
Η προσχώρηση του Δημήτρη Αβραμόπουλου στον Αντώνη Σαμαρά έδωσε πόντους στον πρώην υπουργό Πολιτισμού. Σήμερα, με μια χρονική απόσταση από το γεγονός, ποιο είναι το πολιτικό σας σχόλιο για τη «μεταγραφή»; Υπήρξαν και ανταλλάγματα;
Δεν επιθυμώ να μπω σε αυτήν τη λογική. Το ζήτημα άλλωστε δεν είναι αυτό. Η μάχη είναι πολιτική. Και οι διαφορές μας είναι ξεκάθαρες. Και το ξαναλέω: Ο επόμενος πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας δε θα προκύψει από μυστικές νυχτερινές συναντήσεις ούτε από συμφωνίες κάτω από το τραπέζι. Θα εκλεγεί από μια ανοιχτή δημοκρατική διαδικασία, από την ψήφο χιλιάδων Νεοδημοκρατών που δίνουν όλα αυτά τα χρόνια με συνέπεια και αγωνιστικότητα τη μάχη για την παράταξη. Και η δύναμη της δικής τους φωνής θα σκεπάσει όλους τους ψιθύρους.
Υπάρχει κόσμος που λέει ότι η Ντόρα μπορεί να διευρύνει την επιρροή της ΝΔ προς το κέντρο, αλλά έχει πρόβλημα προς τα δεξιά και ότι η προεδρία σας ενδεχομένως να γιγαντώσει το ΛΑΟΣ. Γι΄ αυτό και ο ξαφνικός έρωτας του Γιώργου Καρατζαφέρη προς τη μεριά σας. Τί λέτε;
Κύριε Οικονόμου, εγώ από την πρώτη στιγμή μίλησα για την ανάγκη πολύπλευρης διεύρυνσης της επιρροής της Νέας Δημοκρατίας. Είπα το στόχο: ένα νέο πατριωτικό όραμα για την Ελλάδα και την παράταξη. Διεύρυνση και προς τα δεξιά και προς το κέντρο και προς όλους αυτούς τους πολίτες που σήμερα γυρνούν την πλάτη στην πολιτική. Και είπα και τον τρόπο που θα το πετύχουμε: άνοιγμα στην κοινωνία -δυναμικός, αξιόπιστος πολιτικός λόγος που απαντά στα σύγχρονα προβλήματα- ανοιχτό, δημοκρατικό, ελκυστικό κόμμα. Έτσι θα έρθει η διεύρυνση που χρειαζόμαστε. Όχι με ευκαιριακές συμμαχίες. Κι επιτρέψτε μου να θυμίσω ότι κέρδισα το δήμο της Αθήνας με 60% πετυχαίνοντας τη σύνθεση στη βάση πολιτικών προτάσεων και χωρίς να καταθέσω την κομματική μου ταυτότητα.
Και με την ευκαιρία, ένας Νεοδημοκράτης μπορεί να είναι πατριώτης χωρίς να γίνεται πατριδοκάπηλος;
Μα, το ρωτάτε; Ο πραγματικός πατριώτης δεν είναι ποτέ πατριδοκάπηλος. Υπηρετεί την πατρίδα και τα συμφέροντά της. Δεν την καπηλεύεται προς ίδιον όφελος. Νομίζω την καλύτερη απάντηση έδωσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής πριν από τριάντα και πλέον χρόνια. Έλεγε ότι το εθνικό συμφέρον δεν επιτρέπεται να υποτάσσεται «σε προσωπικές πικρίες, καμουφλαρισμένες με υπερπατριωτισμό». Αυτά ήταν επί λέξει τα λόγια του στις 23 Οκτωβρίου του 1977 στη Θεσσαλονίκη. Οι Νεοδημοκράτισσες και οι Νεοδημοκράτες ήταν και είναι πάντα αγνοί, θερμοί πατριώτες. Θέλουν μια Ελλάδα ισχυρή, που υπερασπίζεται με αυτοπεποίθηση τα δίκαιά της, που μετρά ο λόγος της στο εξωτερικό, που χαίρει σεβασμού, εκτίμησης, κύρους. Θέλουν μια Ελλάδα εξωστρεφή, που πρωταγωνιστεί και πείθει, που έχει ισχυρά επιχειρήματα, που κερδίζει υποστήριξη και αλληλεγγύη για τις θέσεις της, που κερδίζει μάχες δύσκολες, όπως στο Βουκουρέστι. Και θέλουν να βλέπουν την παράταξή τους να ηγείται στον αγώνα γι’ αυτήν την ισχυρή Ελλάδα και να τους κάνει περήφανους.
Αλήθεια, τί σας χωρίζει πολιτικά από τον Αντώνη Σαμαρά;
Έχουμε διαφορετικό όραμα και στόχο για την αυριανή Νέα Δημοκρατία, αυτό έχει γίνει πια ξεκάθαρο. Υπάρχουν διαφορές – και πρέπει να υπάρχουν, δεν είναι κακό. Πρέπει οι Νεοδημοκράτισσες και οι Νεοδημοκράτες που θα πάνε στην κάλπη σε λίγες ημέρες να ξέρουν όχι μόνον ποιον, αλλά και τι ψηφίζουν. Το δίλημμα είναι μεταξύ μιας πρότασης για περιχαράκωση και εσωστρέφεια και μιας πρότασης για ανασυγκρότηση, άνοιγμα και φυγή προς τα εμπρός. Μεταξύ ενός κόμματος διαμαρτυρίας και ενός κόμματος εξουσίας. Εγώ ζητώ από τους Νεοδημοκράτες την εμπιστοσύνη τους για να δημιουργήσουμε μαζί ξανά τη Νέα Δημοκρατία του 42%, του 45%, του 48%. Δε μας φτάνει το 30%, δε μας αξίζει, ούτε στην παράταξη ούτε στον κόσμο της.
Και το παρελθόν; Οι πληγές παραμένουν;
Το παρελθόν είναι παρελθόν. Δεν αλλάζει, αλλά ανήκει στο χτες, το ίδιο και οι πληγές του. Τώρα μιλάμε για το μέλλον. Το ζήτημα, λοιπόν, είναι η συνέπεια λόγων και έργων που εγγυάται την αξιοπιστία των προτάσεων του αύριο.
Στο Περιστέρι προαναγγείλατε ότι στο μέλλον θα επιδιώξετε να υπάρχει λογοδοσία στο κόμμα και ότι θα βάλετε «τέρμα στις ομάδες, τις παρέες και τους κουμπάρους». Γιατί όμως στο παρελθόν δημιουργήθηκαν αυτά τα φαινόμενα; Και γιατί δεν τα καταγγείλατε νωρίτερα;
Ακούστε, τέτοιου είδους φαινόμενα, που έχουν παρασιτική δράση μέσα σε ένα δημοκρατικό πλαίσιο, εμφανίζονται όταν υπάρχει και το έδαφος που τα ευνοεί. Στη Νέα Δημοκρατία που ονειρεύομαι και για την οποία έχω δεσμευτεί με συγκεκριμένες προτάσεις, το έδαφος αυτό δε θα υπάρχει. Αντίθετα, όλοι – σε ολόκληρη την κλίμακα της κομματικής ιεραρχίας, με τον πρόεδρο πρώτο – θα κρίνονται και θα λογοδοτούν τακτικά, θα υπάρχουν όργανα που θα λειτουργούν, με θεσμοθετημένο διάλογο μέσα σε αυτά και με τη μεγαλύτερη δυνατή εκπροσώπηση των τάσεων, θα έχουν λόγο και ρόλο τα μέλη του κόμματος στη λήψη των αποφάσεων. Όλα αυτά δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρέμβασης ούτε σε μηχανισμούς ούτε στις οποιεσδήποτε κλίκες. Και για να μην αφήσω τίποτα αναπάντητο, για να αλλάξει κάτι δε χρειάζονται καταγγελίες. Χρειάζονται προτάσεις. Και τις περισσότερες από αυτές τις προτάσεις, τις έχω καταθέσει εδώ και περίπου μια δεκαετία.
Να πάμε στην επόμενη ημέρα στη ΝΔ. Θα έχετε σίγουρα ακούσει τι λέει ο κόσμος της ΝΔ: ότι είτε κερδίσετε εσείς είτε ο Αντώνης Σαμαράς, οι χαμένοι δε θα παραμείνουν στη ΝΔ. Τί απαντάτε;
Νομίζω ότι σε ό,τι με αφορά, η διαδρομή μου, απαντά από μόνη της. Η συνέπεια και η μαχητικότητα με την οποία δίνω από την πρώτη γραμμή τους αγώνες γι’ αυτήν την παράταξη όλα αυτά τα χρόνια, αποτελούν οδηγό και εγγύηση και για τους αυριανούς μου αγώνες για τις νίκες της Νέας Δημοκρατίας. Κανείς δεν μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό.
Σε περίπτωση εκλογής σας στην ηγεσία της ΝΔ, τι τακτική θα ακολουθήσετε εντός των πυλών; Σας θυμίζω ότι ο Κώστας Καραμανλής έκανε στενούς του συνεργάτες στελέχη, όπως ο Δημήτρης Σιούφας, ο Προκόπης Παυλόπουλος, ο Βαγγέλης Μεϊμάρακης ή αργότερα ο Θόδωρος Ρουσόπουλος που δε θεωρούνταν του στενού του περιβάλλοντος. Ποιο θα είναι το δικό σας δείγμα γραφής; Γέφυρες και προς στελέχη που δεν ήταν μαζί σας;
Έχω ευθέως πει ότι στην αυριανή Νέα Δημοκρατία δεν περισσεύει κανείς. Θα δουλέψω και θα συνεργαστώ με όλους αυτούς που είναι έτοιμοι να προσφέρουν όλες τους τις δυνάμεις στον κοινό μας στόχο, στη νέα πορεία της παράταξης για να γίνει και πάλι δύναμη πρωτοπορίας και πλειοψηφίας για την ελληνική κοινωνία. Νομίζω ότι ένα σημαντικό δείγμα γραφής αποτελούν όλα αυτά τα στελέχη που έχουν δημόσια εκφράσει την υποστήριξή τους στην υποψηφιότητά μου. Άνθρωποι που εκφράζουν το εύρος της μεγάλης πολυσυλλεκτικής κεντροδεξιάς, από όλους τους επαγγελματικούς και κοινωνικούς χώρους, στελέχη που η διαδρομή τους αποδεικνύει ότι όλη η φιλολογία περί συγκρούσεων και διαχωρισμών από το παρελθόν, είναι απλώς μυθεύματα. Όλοι όσοι θέλουν αν προσφέρουν στους στόχους της Νέας Δημοκρατίας, θα έχουν ρόλο και συμμετοχή στο αύριο της παράταξης.
Και κάτι για τον τρίτο υποψήφιο, το Θεσσαλονικιό Παναγιώτη Ψωμιάδη. Κάποτε είπατε ότι μπορεί να σας χωρίζουν σε επίπεδο θέσεων πολλά χιλιόμετρα, αλλά σας ενώνουν οι κοινοί σας αγώνες. θέλατε δίπλα σας;
Σας θυμίζω ότι με τιμούν σήμερα με την εμπιστοσύνη τους άνθρωποι με τους οποίους σε πολλά διαφωνήσαμε στο παρελθόν μέσα στο κόμμα. Έχουμε όμως όλοι ένα μεγάλο κοινό χαρακτηριστικό. Τους συνεχείς κοινούς μας αγώνες με τη σημαία της Νέας Δημοκρατίας. Αυτό δεν είναι κάτι ευκαιριακό. Είμαστε η μεγάλη συμμαχία των σταθερών αγωνιστών της παράταξης. Είναι δυνατόν ένας αγωνιστής όπως ο Παναγιώτης Ψωμιάδης να αποκλειστεί από αυτή την πλατιά συμμαχία;