Το βιβλίο των κυρίων Αναστασιάδη, Ναρ και Ράπτη, αξιοποιώντας το γεγονός ότι η καταγωγή του νέου Γάλλου Προέδρου Νικολά Σαρκοζί έχει τις ρίζες της στην εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης, πετυχαίνει με εξαιρετικό τρόπο δύο στόχους: Πρώτον, φέρνει στο προσκήνιο, σπάνιες και πολύτιμες πληροφορίες για τη ζωή, την εξέλιξη και την ιστορική πορεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Δεύτερον, αναδεικνύει το πιο ενδιαφέρον πολιτικό φαινόμενο της τελευταίας περιόδου, τον πολιτικό Νικολά Σαρκοζί.
Γιος Ούγγρου και εγγονός Έλληνα Εβραίου από τη Θεσσαλονίκη, του Μπενίκου Μαλλάχ, ο Γάλλος Πρόεδρος κληρονόμησε έντονα χαρακτηριστικά από το προσφυγικό στοιχείο που διέκρινε τη ζωή των προγόνων του. Από πολύ μακριά ήρθαν οι Σεφαραδίτες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, μεταξύ των οποίων και η οικογένεια των Μαλλάχ. Ήρθαν σε μια εποχή που η απέλαση των Εβραίων αποτελούσε μέρος ενός ανηλεούς αγώνα κατίσχυσης ανάμεσα στο Ισλάμ και τον Καθολικισμό.
Η νέα τους πατρίδα, η «Ιερουσαλήμ των Βαλκανίων» όπως την αποκαλούν, αποτελεί πόλο έλξης για Εβραίους πρόσφυγες άλλων περιοχών της μεσογειακής λεκάνης. Τοποθετούν τη δική τους ψηφίδα στο πολυφυλετικό μωσαϊκό της πόλης και αρχίζουν να συνυφαίνουν τη ζωή τους πάνω στον γηγενή κοινωνικό, πολιτικό και οικονομικό ιστό. Χαρακτηριστικό της προσήλωσής τους στον τόπο που ζούσαν και ευημερούσαν είναι το περιστατικό όπου ένας Εβραίος μετανάστης από τη Θεσσαλονίκη, ερωτηθείς από τις γαλλικές αρχές στις αρχές του 20ου αιώνα για την ιθαγένειά του, απάντησε αποστομωτικά «σαλονικιώτικη».
Στις μεγάλες προσπάθειες που κατέβαλε ο Ελληνισμός τον 20ο αιώνα οι Εβραίοι συμπαρατάχθηκαν ομόψυχα. Ο ενθουσιασμός τους ήταν έκδηλος όταν ο ελληνικός στρατός απελευθέρωνε τη συμπρωτεύουσα το 1912. Ξεχύθηκαν στους δρόμους και πανηγύρισαν το γεγονός. Υποστήριξαν με σθένος τις επιδιώξεις και τα οράματα των Ελλήνων πολιτικών. Βοήθησαν οικονομικά τον Ελευθέριο Βενιζέλο και συστρατεύθηκαν στην υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας. Θέλησαν η νέα τους πατρίδα να απαντά με επιτυχία στις γεωπολιτικές προκλήσεις της εποχής.
Στις αρχές του 20ου αιώνα ο εβραϊκός πληθυσμός της Θεσσαλονίκης κέρδισε τη μάχη της αναγνώρισης. Άρχισε να βλέπει τα πολιτικά του δικαιώματα να κατοχυρώνονται. Το 1920, ως αποτέλεσμα της Διάσκεψης των Παρισίων, η κυβέρνηση Βενιζέλου όρισε τη συνταγματική θέση του ελληνικού εβραϊσμού. Οι Έλληνες Εβραίοι απολάμβαναν πλέον προνόμια ισονομίας και ισοπολιτείας.
Με το ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, οι Εβραίοι, κατά τον Μαζάουερ είχαν να αντιμετωπίσουν τις «γενοκτόνες ικανότητες του πιο εξελιγμένου κράτους της Ευρώπης.» Ήδη από το 1941 το σχέδιο της Τελικής Λύσης είχε δρομολογηθεί. Σαράντα πέντε χιλιάδες Εβραίοι της Θεσσαλονίκης πλήρωσαν με τη ζωή τους τις θεωρίες φυλετικής υπεροχής νοσηρών εγκεφάλων. Η δοκιμασία τους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν άφησε τους Θεσσαλονικείς ασυγκίνητους. Η καταστροφή, ο θρήνος και ο όλεθρος υπαγόρευε την ανάληψη δράσης. Σε κάθε ευκαιρία φρόντιζαν να τους απομακρύνουν από τον κίνδυνο της σύλληψης και της μεταφοράς τους στους σταθμούς συγκέντρωσης. Τους βοηθούσαν να δραπετεύσουν σε σπίτια Ελλήνων στην επαρχία. Σε άλλες περιπτώσεις διευκόλυναν την πρόσβαση τους στην Αθήνα, όπου οι έλεγχοι των Γερμανών κατακτητών ήταν λιγότερο αυστηροί. Μέσα από τις στάχτες του πολέμου ξαναγεννήθηκε η ελπίδα. Όπως είχε ξαναγεννηθεί μετά τον βίαιο ξεριζωμό τους από τη Δυτική Ευρώπη.
Οι επίγονοι των οικογενειών Σαρκοζί και Μαλλάχ θα ενώσουν τις ιστορίες, τις προσδοκίες και τα οράματα των δύο φαινομενικά αντίθετων κόσμων τους ένα πρωινό του 1949 στο μεταπολεμικό Παρίσι. Ο Παλ Σαρκοζί και η Αντρέ Μαλλάχ παντρεύονται το Φεβρουάριο του 1950 και πέντε χρόνια αργότερα γεννιέται ο Νικολά Σαρκοζί.
Στις σελίδες του βιβλίου αυτού, ο αναγνώστης βρίσκει ενδιαφέρουσες πληροφορίες για το χαρακτήρα του νεαρού Σαρκοζί. Καταλυτικό ρόλο στην διαμόρφωση του συναισθηματικού του κόσμου διαδραμάτισε η μητέρα του για την οποία θα πει ότι «της οφείλει τα πάντα». Η πολιτική του αγωγή και η συγκρότηση της πρώιμης πολιτικής του σκέψης οφείλεται στον παππού του. Ακραιφνής γκολικός, ο Μπενίκο Μαλλάχ παρακολουθούσε με ιδιαίτερη προσοχή τις πολιτικές εξελίξεις στη μεταπολεμική Γαλλία. Ο ηγεμονικός ρόλος του στρατηγού Ντε Γκωλ στην πολιτική ζωή της χώρας τον έχει ενθουσιάσει. Οι ιδέες του, η πολιτική του κρίση και η φιλοπατρία του θα επηρεάσουν τον μικρό τότε Νικολά.
Ο Νικολά Σαρκοζί μέσα από τις διεργασίες που συμβαίνουν στη νεολαία της δεκαετίας του ΄70 συνειδητοποιεί ότι η συμμετοχή στα κοινά, η ενεργός παρέμβαση στα πολιτικά δρώμενα, είναι γι΄ αυτόν η πρόκληση που θα αντιμετωπίσει στη ζωή του.
Η αναγνώριση δεν θα αργήσει να έρθει. Μετά από την ανάληψη διαδοχικών υπουργικών θέσεων, ο εγγονός ενός Έλληνα – όπως επισημαίνει ο τίτλος του βιβλίου των εκδόσεων Καστανιώτη- καταλαμβάνει το υπέρτατο αξίωμα του Γαλλικού κράτους. Εκλέγεται πρόεδρος της γαλλικής δημοκρατίας.
Το 2007 ο Νικολά Σαρκοζί αποτελεί πολιτικό φαινόμενο. Η εκλογή του Νικολά Σαρκοζί στο προεδρικό αξίωμα της Γαλλίας προκαλεί προβληματισμό, ζυμώσεις και αντιπαραθέσεις σε όλη την Ευρώπη και σε όλο τον κόσμο. Το φαινόμενο Σαρκοζί προωθεί ένα καινούργιο μοντέλο ηγεσίας και πολιτικής επικοινωνίας.
Η ανάδειξή του στο πολιτικό προσκήνιο επιχειρεί να εισάγει ένα καινούριο πρότυπο ηγέτη. Ένα πρότυπο εμφανώς διαφορετικό από αυτά που κυριάρχησαν στην πολιτική σκηνή της Γαλλίας μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ως γνήσιος εκπρόσωπος του πολιτικού ρεαλισμού παρουσιάζει την πραγματικότητα χωρίς περιστροφές. Δεν υποκύπτει στον πειρασμό του συγκερασμού της αλήθειας με την ανάγκη να παραμείνει αρεστός.
Ο πολιτικός λόγος του Σαρκοζί έχει καθαρό μήνυμα, σαφές πολιτικό στίγμα, συγκροτημένο περιεχόμενο. Μπορεί κανείς να διαφωνεί ή να συμφωνεί μαζί του. Αλλά όλοι αντιλαμβάνονται ευθέως τι θέλει να πει και τι θέλει να κάνει.
Θα σταθώ λίγο περισσότερο στο θέμα αυτό. Το πολιτικό σύστημα βρίσκεται σε κρίση και έχει απαξιωθεί γιατί οι πολιτικοί δεν τολμούν να μιλήσουν καθαρά. Η κοινή γνώμη υποστηρίζει ότι δεν αξίζει να ακούς έναν πολιτικό, γιατί όλοι λένε ψέματα. Θεωρώ ότι τέτοιου είδους γενικεύσεις και αφορισμοί είναι υπερβολικοί.
Αντιθέτως, πιστεύω ότι το ουσιαστικό πολιτικό ζήτημα είναι πως οι πολιτικοί δεν λένε καθαρά και σταράτα τα πράγματα. Δεν λένε στους πολίτες τα δύσκολα πράγματα, δεν συγκρούονται και δεν θέλουν να λένε αυτά που μπορούν να δυσαρεστούν την κοινή γνώμη.
Οι πολιτικοί μιλάμε στρογγυλά. Μιλάμε με επικοινωνιακούς όρους, χωρίς γωνίες, αλλά δυστυχώς πολλές φορές και χωρίς ουσία. Ο στρογγυλός πολιτικός λόγος όμως σκοτώνει την πολιτική. Αποξενώνει τους πολιτικούς από την κοινωνία και από τα πραγματικά προβλήματα των πολιτών. Και αυτός είναι ο πυρήνας της κρίσης που αντιμετωπίζει το πολιτικό σύστημα.
Για να υπάρχει σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ πολιτικού και πολίτη πρέπει να υπάρχει απόλυτη ειλικρίνεια. Ο πολιτικός να λέει καθαρά και με σαφήνεια τι θέλει και τι επιδιώκει να κάνει. Σε τι πιστεύει και πρέπει να πιστεύει και αυτό να το γνωρίζει η κοινή γνώμη.
Αυτή είναι η δύναμη των πολιτικών. Αυτή είναι και η δύναμη του Σαρκοζί. Εγκαίρως έχει παρουσιάσει στο γαλλικό λαό τις επιλογές του. Λέει καθαρά ότι θέλει να καταργήσει το 35ωρο, ότι θέλει να αλλάξει το σύστημα των συγκοινωνιών, ότι θέλει να βάλει την αξιολόγηση στα σχολεία.
Με αυτό τον τρόπο ο Πρόεδρος Σαρκοζί έχει επαναπροσδιορίσει τις σχέσεις πολιτικής εξουσίας και πολιτών. Αναζητά με ιδιαίτερη σπουδή τη συγκρότηση μιας πολιτικής συμμαχίας, όχι όμως όπως αυτή νοείται στους κόλπους των πολιτικών κομμάτων. Επιδιώκει τη δημιουργία συμμαχίας με τους φυσικούς συμμάχους που πρέπει να έχει κάθε πολιτικός: το δυναμικό κέντρο της κοινωνίας στην οποία απευθύνεται και το οποίο συγκροτείται από δυναμικούς ανθρώπους. Αυτούς που έχουν όρεξη να προωθήσουν με αποφασιστικότητα τα ατομικά και συλλογικά τους οράματα. Αυτούς που έχουν τη δυνατότητα να πείσουν για την σημασία των προσπαθειών τους.
Αποστρέφεται με έμφαση την αδράνεια και απορρίπτει θεαματικά τη λογική του ελάχιστου χαμηλού παρονομαστή και της ήσσονος προσπάθειας.
Προσπαθεί να γεφυρώσει το χάσμα της επικοινωνίας μεταξύ πολιτικών και πολιτών, μιλώντας ξεκάθαρα, χωρίς ενδιάμεσους κώδικες.
Με αυτή τη λογική ο Σαρκοζί φέρεται ως φυσιολογικός άνθρωπος. Λέει αυτό που αισθάνεται και κάνει αυτό που αισθάνεται. Πιθανώς να κάνει λάθη ή επιλογές που θα έχουν κόστος. Αλλά είναι ο εαυτός του με ότι αυτό σημαίνει.
Επειδή δε προσφάτως πολλοί ασχολήθηκαν, πιστεύω ότι ορθώς ο Σαρκοζί αποφασίζει να δημοσιοποιήσει τις αποφάσεις του για την προσωπική του ζωή.
Ο Νικολά Σαρκοζί είναι ρεαλιστής και γι’ αυτό οραματιστής. Οι βασικοί άξονες της πολιτικής του δε στοχεύουν απευθείας στα οράματα που έχει για τη χώρα του. Σκοπό έχουν να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα της σύγχρονης Γαλλίας, προκειμένου να την προετοιμάσουν να διεκδικήσει με αξιώσεις την υλοποίηση των οραμάτων της. Με αυτή την έννοια, ο Γάλλος Πρόεδρος είναι ειλικρινής οραματιστής γιατί θέλει το μέλλον της χώρας του να είναι εδραιωμένο σε στέρεες και όχι σαθρές βάσεις.