Αξιότιμα μέλη της σχολής,
Αγαπητοί σπουδαστές και φίλοι,
Κυρίες και κύριοι,
Είναι μεγάλη μου χαρά που βρίσκομαι σήμερα εδώ, ένα από τα παλαιότερα πανεπιστήμια της Κίνας.
Το Πανεπιστήμιο του Πεκίνου χαρακτηρίστηκε πρόσφατα από την εφημερίδα «The Times» ως το καλύτερο πανεπιστήμιο της Ασίας και κατατάχθηκε στη 14η θέση παγκοσμίως. Είναι μεγάλη μου χαρά και τιμή να μιλάω σε ένα τόσο εκλεκτό και πνευματικά δραστήριο κοινό για ένα θέμα που έχει αγαπηθεί τόσο από τον ελληνικό όσο και από τον κινεζικό λαό: τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Θα ήθελα, επομένως, να ευχαριστήσω επίσης όλους όσους βοήθησαν να οργανωθεί η επίσκεψη και η ομιλία μου σήμερα. Θα ήθελα, επίσης, να ευχαριστήσω εσάς, το κοινό, για την προσέλευσή σας.
Ήρθα εδώ υπό την ιδιότητα της Υπουργού Εξωτερικών. Ωστόσο, μεταφέρω επίσης την εμπειρία μου ως Δημάρχου Αθηναίων κατά την διάρκεια των Ολυμπιακών του 2004. Ως Δήμαρχος της Αθήνας έζησα και γεύτηκα τους Ολυμπιακούς αγώνες – ένιωσα αγωνία για τυχόν ελλείψεις και γιόρτασα τις νίκες.
Σήμερα, θα ήθελα να χωρίσω την ομιλία μου σε δύο θεματικές ενότητες. Πρώτον, θα ήθελα να σας παρουσιάσω την εμπειρία μας από τους Ολυμπιακούς Αγώνες: τις προκλήσεις, τις αλλαγές, τα μεγάλα εγχειρήματα. Αυτή η σύντομη έκθεση θα επιτρέψει να συγκρίνουμε και να αντιπαραβάλλουμε την εμπειρία της Αθήνας με αυτή του Πεκίνου ως προς τη μοναδική αυτή προσπάθεια. Οι χώρες μας μπορεί να είναι ριζικά διαφορετικές, από πλευράς μεγέθους και από πλευράς πολιτισμού, εντούτοις, και οι δύο μοιράζονται το γιγαντιαίο εγχείρημα της διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Δεύτερον, όπως διαφαίνεται από τον τίτλο της ομιλίας μου, θα ήθελα να εκφράσω ορισμένες σκέψεις μου σχετικά με τα στοιχεία που, κατά τη γνώμη μου, συνιστούν την ολυμπιακή παρακαταθήκη και τη σημασία της για τον μέλλον.
Κυρίες και κύριοι,
Οι Ολυμπιακοί αγώνες δεν έχουν διεξαχθεί με τον ίδιο τρόπο παντού. Οι πόλεις που τους φιλοξένησαν βίωσαν τον αντίκτυπο των Αγώνων με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ωστόσο, η έκταση και ο τύπος του αντίκτυπου υπήρξε διαφορετικός από πόλη σε πόλη. Πράγματι, η ολυμπιακή εμπειρία ήταν συχνά κάτι παραπάνω από ένα απλό αθλητικό γεγονός. Σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσε συνάρτηση πολιτικών και ιστορικών παραμέτρων της συγκεκριμένης περιόδου, οι οποίες είτε συνοδεύτηκαν είτε συχνά επισκιάστηκαν από τα πραγματικά αθλητικά γεγονότα.
Εν είδει παραδείγματος, αναφέρω τα εξής: Οι πρώτοι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, που διεξήχθησαν στην Αθήνα το 1896, εξασφάλισαν την αναβίωση του θεσμού και του έδωσαν αρκετή ώθηση και γόητρο, προκειμένου να συνεχιστεί ως τις μέρες μας. Οι Ολυμπιακοί του Βερολίνου το 1936 ήταν μεγαλοπρεπείς, αλλά και εγγενώς προβληματικοί, καθόσον χρησιμοποιήθηκαν ως μέσο προπαγάνδας των Ναζί. Οι αγώνες του Ελσίνκι το 1952 διεξήχθησαν ομαλά και αποτελεσματικά, και ήταν σχεδόν απόλυτα αθλητικοί, απαλλαγμένοι σε μεγάλο βαθμό από πολιτικές αποχρώσεις. Αντιθέτως, οι Ολυμπιακοί της Μόσχας και του Λος Άντζελες τη δεκαετία του 1980 ήταν μεταξύ των πιο πολιτικοποιημένων Αγώνων όλων των εποχών. Οι Ολυμπιακοί του Σίδνεϋ, από την άλλη, έδωσαν ένα εντυπωσιακό θέαμα κρατώντας την πολιτική σε απόσταση. Οι Ολυμπιακοί της Αθήνας, αν μου επιτρέπετε, ήταν μια αξέχαστη γιορτή ενός συνδυασμού του αρχαίου και του σύγχρονου πνεύματος. Μια γιορτή που θύμιζε την επιστροφή ενός γιου ή μιας κόρης μετά από χρόνια απουσίας.
Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε που εμείς οι Έλληνες ξαναζήσαμε το ολυμπιακό μας όνειρο. Πέρασαν τρία χρόνια από τότε που η Αθήνα δέχθηκε με περηφάνια τους Ολυμπιακούς Αγώνες πίσω στην πατρίδα τους. Για εμάς, επρόκειτο για μια μοναδική στιγμή. Μια στιγμή την οποία θα διηγιόμαστε στα εγγόνια μας με περηφάνια, κι εκείνα στα δικά τους.
Η φιλοξενία των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν μεγάλη τιμή για εμάς. Η επιτυχής διοργάνωσή τους, όμως, ήταν και μια βαθιά υποχρέωση έναντι του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντός μας.
Έπρεπε να φανούμε αντάξιοι του παρελθόντος, να ανταποκριθούμε στις προσδοκίες της ιστορίας μας, να αποδείξουμε τους εαυτούς μας ως τους πραγματικούς κληρονόμους του ολυμπιακού πνεύματος και των ιδανικών των Ολυμπιακών Αγώνων.
Επίσης, έπρεπε να αντιμετωπίσουμε πρακτικά ζητήματα: να βελτιώσουμε την υποδομή της πόλης, να κατασκευάσουμε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις, και να εγγυηθούμε την ασφάλειά τους μετά τα δραματικά γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου. Έπρεπε να μετατρέψουμε την πρωτεύουσά μας σε ένα παγκόσμιο κέντρο για το παρόν και σε έναν κόμβο που θα εμπνέει τις μελλοντικές γενιές. Θα υποτιμούσαμε τους Ολυμπιακούς ως εγχείρημα, εάν λέγαμε ότι ήταν απλά μια πρόκληση.
Σήμερα, ωστόσο, σας μιλώ με την εμπειρία κι όχι με την ελπίδα μιας επιτυχημένης διοργάνωσης. Εμείς, πλέον, δεν ελπίζουμε ότι οι Αγώνες θα είναι επιτυχείς. Το ξέρουμε ότι ήταν επιτυχείς. Οι Ολυμπιακοί του 2004 ήταν, σε όλα τα επίπεδα, μια μαγευτική εμπειρία. Ήταν ένα επιτυχές μείγμα αρχαίου μυστικισμού και σύγχρονου δυναμισμού.
Κυρίες και κύριοι,
Σε αντίθεση με την Κίνα, η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα. Σε αντίθεση με την Αθήνα, το Πεκίνο απέφυγε το λάθος να ξεκινήσει αργά. Εμείς χρειάστηκε να επιταχύνουμε τις προετοιμασίες, ώστε να διασφαλίσουμε ότι όλα θα ήταν στην εντέλεια για το μεγάλο γεγονός. Πετύχαμε με άριστα, αλλά με κάποιο κόστος. Κι εδώ δεν αναφέρομαι μόνο στο χρηματικό κόστος. Ανά τον κόσμο, υπήρχαν ανησυχίες για το εάν θα τα καταφέρναμε. Υπήρξαμε δέκτες επικρίσεων και αμφιβολιών, τις οποίες επικρίσεις και αμφιβολίες διαψεύσαμε.
Ως πολιτικός, θεωρώ ότι ένα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία της ολυμπιακής προετοιμασίας είναι το γεγονός ότι τα πολιτικά κόμματα και οι ιδεολογίες παραμερίστηκαν προς όφελος του γενικότερου καλού – για έναν κοινό σκοπό. Είχαμε όλοι τον ίδιο σκοπό να πετύχουμε και αυτό μετρούσε περισσότερο απ’όλα τα άλλα. Η Ελληνική Κυβέρνηση, η Οργανωτική Επιτροπή των Ολυμπιακών του 2004, η τοπική αυτοδιοίκηση, και όλοι οι εθελοντές ένωσαν τις δυνάμεις τους θέλοντας να ανταποκριθούν στην πρόκληση. Ο στόχος μας ήταν να μετατρέψουμε την Αθήνα σε μια ολυμπιακή πόλη. Όμως ήταν κάτι παραπάνω από αυτό: οι Ολυμπιακοί στόχευαν να μετατρέψουν την Αθήνα σε μια μητρόπολη του 21ου αιώνα. Για εμάς, οι Ολυμπιακοί ήταν ένας άθλος, παράλληλα, ωστόσο, αποτέλεσαν μια μοναδική ευκαιρία προβολής του δυναμικού και εξαιρετικού ανθρώπινου κεφαλαίου που διαθέτει η πόλη αυτή. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτέλεσαν το όχημα μέσω του οποίου η Αθήνα εκσυγχρονίστηκε και έγινε φιλικότερη προς τους κατοίκους και τους επισκέπτες της.
Το γιορτινό πνεύμα των Ολυμπιακών εξαπλώθηκε σε ολόκληρη την πόλη, σε ολόκληρη τη χώρα και πέρα από τα σύνορά της. Εθελοντές συγκεντρώθηκαν στην Αθήνα για να βοηθήσουν περήφανα στην προσπάθειά της. Πάνω από 550 πολιτιστικές εκδηλώσεις σε ολόκληρη την πόλη ανέδειξαν την σύγχρονη και πολυπολιτισμική ταυτότητα της Αθήνας. Μια νέα, πιο πολύχρωμη, πιο καθαρή, πιο φιλική και ανθρώπινη πόλη άρχισε να διαμορφώνεται και να αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας.
Ωστόσο, όπως έγραψε κάποτε ο αρχαίος τραγικός ποιητής Σοφοκλής «Πόνου τοι χωρίς ουδέν ευτυχεί». Έπρεπε να παραδεχτούμε ότι η Αθήνα ήταν μια γηράσκουσα πόλη που είχε ανάγκη από αναζωογόνηση. Ένα μείζον πρόβλημα που χρειάστηκε να αντιμετωπίσουμε ήταν το υπερφορτωμένο και χαοτικό δίκτυο μεταφορών, το οποίο συνοδευόταν από μια σοβαρή έλλειψη χώρων στάθμευσης. Προκειμένου να εκσυγχρονιστεί η Αθήνα ενόψει των Ολυμπιακών, χρειαστήκαμε αυστηρό προγραμματισμό, σκληρή δουλειά, αποφασιστικότητα, ενθουσιασμό και πολλή υπομονή. Οι Αθηναίοι χρειάστηκε να υπομείνουν την αναστάτωση, τη σκόνη, τη σύγχυση. Σκάφτηκαν δρόμοι, διανοίχτηκαν σήραγγες του μετρό κάτω από μια πυκνοκατοικημένη πόλη, ολοκληρώθηκε η γραμμή του τραμ μήκους 26 χιλιομέτρων, κατασκευάστηκαν υπέργειες και υπόγειες διαβάσεις, φυτεύτηκαν δένδρα και λουλούδια, δόθηκε δυνατότητα πρόσβασης σε άτομα με αναπηρίες, και ούτω καθεξής.
Δεν επρόκειτο για εύκολη αποστολή – είμαι σίγουρη ότι το κοινό που βρίσκεται εδώ σήμερα το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, καθώς κι εσείς χρειάστηκε να ανεχθείτε τα «έργα σε εξέλιξη».
Επομένως, τι μας προσέφερε εκ των υστέρων αυτή η ολυμπιακή εμπειρία; Για εμάς, η παρακαταθήκη των Ολυμπιακών Αγώνων έχει τρεις πτυχές:
Πρώτον, ωφέλησαν την ίδια την πόλη.
Δεύτερον, έδωσαν έμπνευση στις μελλοντικές γενιές.
Τρίτον, διέδωσαν ευρύτερα την ίδια την ολυμπιακή παρακαταθήκη χάρη στις αξίες και το ανθρώπινο κεφάλαιο.
Και τώρα, επιτρέψτε μου να θίξω αυτές τις τρεις πτυχές εν συντομία.
Πρώτον, οι Ολυμπιακοί μας κληροδότησαν μια πιο όμορφη και πιο ανθρώπινη πόλη. Η πόλη της Αθήνας έχει ένα νέο πρόσωπο, το πρόσωπο μιας σύγχρονης, συνεχώς εξελισσόμενης μητρόπολης. Είναι ένα ζωντανό πολιτιστικό και οικονομικό κέντρο της Νοτιο-ανατολικής Ευρώπης. Είναι επίσης μια πιο προσβάσιμη πόλη με 75 χιλιόμετρα πεζοδρομίων, 250 χιλιόμετρα πεζοδρομημένων οδών και πεζοδρομίων, καθώς και νέων δικτύων ηλεκτροδότησης, τα οποία ξεπερνούν τα 300 χιλιόμετρα. Η Αθήνα σήμερα διαθέτει επίσης μια εντυπωσιακή πολιτιστική υποδομή, καθώς και ένα δίκτυο ασφάλειας με ευρεία ζήτηση. Ο τουρισμός στη χώρα μας έχει αυξηθεί εκθετικά, επηρεάζοντας θετικά την οικονομία μας.
Δεύτερον, η Ολυμπιακή παρακαταθήκη αναμένεται επίσης να εμπνεύσει τις νέες γενιές να συμμετάσχουν ενεργά στον αθλητισμό. Αυτό είναι σημαντικό για πολλούς, κυρίως κοινωνιολογικούς, λόγους. Πρώτον, η ύπαρξη μιας υγιούς νεολαίας είναι σημαντική για το μέλλον του ανθρώπινου γένους. Η αθλητική δραστηριότητα κρατά τη νεολαία μακριά από τα ναρκωτικά και το αλκοόλ. Την καθιστά πιο κοινωνική, ενισχύει την ομαδική προσπάθεια και προωθεί το αίσθημα του αριστεύειν και της υπέρβασης του εαυτού μας. Οι συνδυασμένοι Θερινοί και Χειμερινοί Ολυμπιακοί αγώνες εισήγαγαν τη νέα γενιά σε 35 αθλήματα με 53 και πάνω από 400 εκδηλώσεις. Μέσω αυτών, δημιουργούνται πρότυπα που εμπνέουν τη νέα γενιά. Επίσης, υπάρχει η παρακαταθήκη των Παραολυμπιακών, η οποία είναι υψίστης σημασίας. Η συμβολή τους είναι σημαντική καθώς προσφέρουν ελπίδα, κουράγιο και μια νέα άποψη για τη ζωή στα άτομα με αναπηρίες. Αυτό δεν είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια. Αντιθέτως, σε έναν κόσμο απομυθοποίησης της αφθονίας, η έμπνευση είναι ένας ανεκτίμητος θησαυρός.
Τέλος, το μεγαλύτερο κέρδος της πόλης μας είναι ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες έδωσαν στους Αθηναίους και στους Έλληνες νέες ελπίδες και αυτοπεποίθηση. Είδαμε ότι όπου υπάρχει αποφασιστικότητα και συνεργασία, μπορούμε να κάνουμε θαύματα. Η έμπνευση μπορεί να αναπτερώσει το ηθικό ενός ολόκληρου έθνους. Επιτρέψτε μου, επομένως, να σας πω από τα βάθη της καρδιάς μου και με πλήρη ειλικρίνεια ότι η πραγματική αξία των Ολυμπιακών δεν βρίσκεται στην κατάσταση των συστημάτων μεταφορών, ή στις εντυπωσιακές αθλητικές εγκαταστάσεις. Η πραγματική αξία των Ολυμπιακών βρίσκεται στην πνευματική παρακαταθήκη που αφήνουν στον λαό. Γνωρίζω ότι τώρα – ένα χρόνο πριν οι Ολυμπιακοί έρθουν στην εντυπωσιακή σας χώρα – το μόνο πράγμα στο μυαλό σας είναι ο Ολυμπιακός μήνας το 2008. Η επόμενη ημέρα μπορεί να μοιάζει, εν συγκρίσει, πολύ μακρινή και ίσως πολύ ασήμαντη προς το παρόν. Ωστόσο, όταν κοπάσει ο θόρυβος, όταν οι Ολυμπιακοί φύγουν από το Πεκίνο, όταν το βλέμμα ολόκληρου του πλανήτη στραφεί αλλού, η ενθύμηση της ενότητας και της συνεργασίας, των καινούργιων μας φίλων, θα μείνει για καιρό χαραγμένη στη μνήμη μας. Τί μένει όταν τα φώτα χαμηλώσουν, όταν οι κάμερες σβήσουν και οι επισκέπτες γυρίσουν σπίτι τους; Στο μυαλό μου, οι αξίες και το ολυμπιακό πνεύμα είναι που μένουν χαραγμένα στο λαό.
Κυρίες και κύριοι,
Θα ήθελα τώρα να περάσω στο δεύτερο τμήμα της ομιλίας μου και να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις σχετικά με τα στοιχεία που – κατά τη γνώμη μου – συνιστούν την ολυμπιακή παρακαταθήκη και τη σημασία της για το μέλλον.
Δεν είμαι μόνο χαρούμενη, είμαι και περήφανη που τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας το 2004 διαδέχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου του 2008.
Η ολυμπιακή φλόγα περνά από το λίκνο του δυτικού πολιτισμού στην πρωτεύουσα του μεγαλύτερου και αρχαιότερου ασιατικού πολιτισμού. Αυτή η κυριολεκτική και μεταφορική παράδοση της ολυμπιακής δάδας από την Δύση προς την Ανατολή είναι σημαντική. Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω γιατί.
Όλοι γνωρίζουμε για τον παγκοσμιοποιημένο και διασυνδεδεμένο κόσμο μας. Όλοι γνωρίζουμε για τις διακρατικές συνεργασίες, τις υπερεθνικές συνεργασίες, τις διασυνοριακές επιχειρήσεις και τη συνεργασία μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών διαφόρων χωρών με σκοπό την αντιμετώπιση των προκλήσεων της παγκοσμιοποίησης. Η συνεργασία – είτε είναι περιφερειακή είτε είναι παγκόσμια – είναι ο μοναδικός τρόπος να χτίσουμε και να διασφαλίσουμε με αποτελεσματικότητα το μέλλον μας.
Ο Βρετανός ποιητής του 16ου αιώνα Τζον Ντον είχε γράψει τον διάσημο στίχο «κανείς άνθρωπος δεν είναι νησί» κι αυτό ίσως ισχύει σήμερα περισσότερο από ποτέ. Δεν μπορούμε να λειτουργούμε μόνοι μας σ’αυτόν τον κόσμο. Η συνεργασία μεταξύ των λαών και των εθνών είναι ιδιαίτερα σημαντική, αν θέλουμε να λειτουργήσουμε αποτελεσματικά και αποδοτικά στην σημερινή παγκόσμια τάξη.
Γι’αυτό τον λόγο, η φιλοσοφία των Ολυμπιακών Αγώνων ήταν και παραμένει τόσο σημαντική για μας σήμερα.
Επιτρέψτε μου να κάνω μια παρένθεση για λίγο και να υπογραμμίσω μόνο μία αξία του αρχαίου Ολυμπιακού πνεύματος που έχει ιδιαίτερη σημασία στον σύγχρονο κόσμο: την ειρήνη. Εμείς είμαστε ο κόσμος. Και έχουμε ένα όνειρο: την ειρηνική συνύπαρξη. Η ειρήνη μπορεί να επιτευχθεί, αλλά πρέπει να εργαστούμε σκληρά, με επιμέλεια και αφοσίωση. Όπως όλες οι ευγενείς αξίες, η ειρήνη δεν είναι στατική. Είναι μια εφήμερη καθεστηκυία τάξη, σίγουρα όχι κάτι το οποίο μπορούμε να εξασφαλίσουμε μονίμως, και έπειτα να το λάβουμε ως δεδομένο. Η ιστορία μας προσφέρει αρκετά πικρά διδάγματα σχετικά με αυτό. Η ειρήνη απαιτεί συνεχή επαγρύπνηση και συνεχείς προσπάθειες. Χρειάζεται να αποτελέσει αναπόσπαστο τμήμα της συνείδησής μας.
Η ίδια η φύση των Αγώνων, η έννοια του Ολυμπισμού έχει να κάνει με την ευγενή άμιλλα και το ευ αγωνίζεσθαι σε ένα ειρηνικό κλίμα. Η καθιέρωση της ολυμπιακής εκεχειρίας, μιας από τις πιο σημαντικές πτυχές των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων, επικράτησε για πάνω από 1.200 χρόνια. Απαγορευόταν οποιουδήποτε είδους εχθροπραξία, αλλά, κυρίως, οι Αγώνες οι ίδιοι θεωρούνταν ως μια περίοδος κατά την οποία οι αντίπαλες πλευρές είχαν μια επιπλέον ευκαιρία διαπραγματεύσεων. Η σύγχρονη Ελληνική πρωτοβουλία για την αναβίωση του θεσμού της ολυμπιακής εκεχειρίας βασίζεται στα αρχικά ιδανικά του ολυμπιακού πνεύματος: τον έντιμο και ειρηνικό συναγωνισμό.
Ίσως σήμερα, η φιλοσοφία των Ολυμπιακών Αγώνων να είναι περισσότερο απαραίτητη από ποτέ. Συχνά ακούμε για το παράδειγμα της «σύγκρουσης των πολιτισμών», ωστόσο, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί πόσο χρήσιμο και εποικοδομητικό μπορεί να είναι να μιλάμε για συγκρούσεις και ανταγωνισμούς! Δεν θα ήταν προτιμότερο, άραγε, να μιλάμε για διάλογο και συνεργασία μεταξύ των πολιτισμών; Η ειρήνη μεταξύ των εθνών, των λαών και των πολιτισμών, η ισότητα, το ευ αγωνίζεσθαι, η πίστη, και ο σεβασμός αποτελούν την πεμπτουσία των ολυμπιακών αξιών. Αυτές είναι άλλωστε οι αξίες της ανθρωπότητας. Αυτές οι αξίες δεν θα πρέπει μόνο να μπουν στην πρώτη γραμμή των Θερινών ή των Χειμερινών Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι πολύ περισσότερα από το έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων. Θα πρέπει να αποτελέσουν «τρόπο ζωής».
Κάποιοι μπορεί να πιστεύουν ότι αυτός δεν είναι ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί ο κόσμος σήμερα. Πράγματι, πολύ συχνά μας υπενθυμίζεται το αντίθετο. Ο πόλεμος, η ανισότητα, η εμπορία ανθρώπων, η παράνομη μετανάστευση, και ούτω καθεξής, είναι πραγματικότητα για ένα μεγάλο τμήμα της ανθρωπότητας. Το εμπόριο ναρκωτικών και η εξάρτηση, η συστηματική μόλυνση του περιβάλλοντος, καθώς και η ενδημική φτώχεια είναι μόνο ορισμένα από τα κακά που μαστίζουν τον πλανήτη μας σήμερα. Η ειρήνη, η ισότητα και ο σεβασμός μεταξύ των λαών και των εθνών δεν είναι δεδομένα στον σημερινό ταλαιπωρημένο κόσμο. Ωστόσο, είναι στο χέρι μας να προσπαθήσουμε. Εμείς δημιουργούμε το παρόν μας. Και μέσω αυτού, δημιουργούμε το μέλλον μας. Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο από ένα όνειρο για τη δημιουργία ενός καλύτερου μέλλοντος. Για τον λόγο αυτό, θεωρώ ότι το σύνθημα των Ολυμπιακών του Πεκίνου «Ένας Κόσμος, ένα όνειρο» ταιριάζει τόσο πολύ.
Αγαπητοί φίλοι,
Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό αθλητικό γεγονός – είναι κάτι παραπάνω από απλοί «αγώνες». Είναι κάτι παραπάνω από την παρουσίαση και την προβολή της κάθε πόλης στον υπόλοιπο κόσμο. Αποτελούν μια μεγάλη γιορτή πολιτισμών και ευγενών αξιών. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες αντιπροσωπεύουν την ίδια την ουσία της ανθρωπότητας: τον αμοιβαίο σεβασμό του ενός προς τον άλλο. Είναι μια γιορτή της δύναμης του χαρακτήρα και της αφοσίωσης, του αγώνα για την συνεχή βελτίωση του εαυτού μας. Στην καρδιά του ολυμπιακού πνεύματος βρίσκεται η αρχή ότι ο θρίαμβος δεν είναι το ύψιστο βραβείο. Το κύριο μήνυμα που οι Ολυμπιακοί Αγώνες προσπάθησαν να μεταδώσουν ανά τους αιώνες είναι το μήνυμα της συνεργασίας, του σεβασμού και των αξιοθαύμαστων επιτευγμάτων που δεν μεταφράζεται απαραιτήτως σε νίκη πάση θυσία – ο σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Η τιμή, η περηφάνια, η δικαιοσύνη και ο σεβασμός πρέπει να κυριαρχήσουν και να τιμώνται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο.
Επομένως, αγαπητό ακροατήριο, εάν θα ήθελα να φύγετε από την αίθουσα αυτή με μόνο μία σκέψη, αυτή θα ήθελα να ήταν ουσιαστικά τα λόγια του Πιερ ντε Κουμπερτέν, του ανθρώπου που, μαζί με τον Δημήτρη Βικέλα, αναβίωσε τους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες:
Είθε να κυριαρχήσουν η χαρά και η καλή συντροφικότητα και, με τον τρόπο αυτό, η ολυμπιακή δάδα να συνεχίσει την πορεία της ανά τους αιώνες, να αυξήσει την κατανόηση μεταξύ των εθνών για το καλό μιας ανθρωπότητας με όλο και περισσότερο ενθουσιασμό, θάρρος και αγνότητα
Σας ευχαριστώ για την προσοχή σας και σας εύχομαι να απολαύσετε τους Ολυμπιακούς Αγώνες!